Belanghebbende, X, gaat in bezwaar en beroep tegen twee naheffingsaanslagen parkeerbelasting. Rechtbank Den Haag vernietigt beide aanslagen, maar weigert een proceskostenvergoeding in beroep wegens strijd met de redelijkheidstoets; wel wordt een vergoeding voor bezwaar toegekend. Hof Den Haag kent geen van beide vergoedingen toe. Volgens het hof had X, gelet op zijn kennis en bekendheid met de parkeerregels, geen redelijke noodzaak rechtsbijstand in te schakelen. Bovendien heeft de gemachtigde met zijn handelwijze een onnodige beroepsfase uitgelokt, kennelijk om een proceskostenvergoeding te verkrijgen, wat het hof laakbaar acht.

Advocaat-generaal Koopman bespreekt de mogelijkheden om de proceskostenvergoeding te matigen op grond van de redelijkheidstoets van art. 8:75 Awb en het arrest HR 11 juli 2025, ECLI:NL:HR:2025:1127, V-N 2025/33.27. Dat arrest biedt feitenrechters een ruimere beoordelingsmarge bij toepassing van art. 2 lid 3 BPB dan voorheen werd aangenomen. Volgens de A-G is de Hoge Raad hiermee teruggekomen van HR 12 mei 2006, ECLI:NL:HR:2006:AX0985, V-N 2006/25.7, waarin werd geoordeeld dat een proceskostenvergoeding (slechts) achterwege kan blijven indien de noodzaak tot het instellen van het beroep uitsluitend voortvloeit uit de handelwijze van de belanghebbende. Het arrest van 11 juli 2025 geeft de feitenrechters meer beoordelingsmarge dan het arrest van 12 mei 2006. Die ruimere beoordelingsmarge heeft het hof niet overschreden. Ook naar de maatstaf van 2006 heeft X echter geen recht op kostenvergoeding, nu hij pas in beroep bewijs heeft overgelegd. De A-G merkt ten slotte op dat de enkele deskundigheid van een belanghebbende geen grond is om een proceskostenvergoeding op basis van de redelijkheidstoets te weigeren.

[Bron Uitspraak]

Wetingang:

Besluit proceskosten bestuursrecht artikel 2

Algemene wet bestuursrecht artikel 7.15

Algemene wet bestuursrecht artikel 8.75