X dient aangiften IB/PVV 2021 en 2022 in. In beide aangiften vermeldt X hogere bedragen aan ingehouden loonheffing dan de bedragen die de inspecteur uit de door werkgevers en uitkeringsinstanties ontvangen renseignementen afleidt. Voor 2021 geeft X € 17.627 aan loonheffing op, terwijl de renseignementen € 14.927 vermelden. Voor 2022 geeft X € 17.575 aan, terwijl de renseignementen € 11.323 tonen. De inspecteur kondigt per brief aan van de aangiften af te wijken en legt de aanslagen op basis van de renseignementen op. X maakt bezwaar tegen beide aanslagen en stelt dat de inspecteur te weinig loonheffing heeft verrekend. De inspecteur verklaart de bezwaren ongegrond. X stelt vervolgens beroep in, maar verschijnt niet op de zitting. De inspecteur dient een verweerschrift in en overlegt de relevante renseignementen. In beroep is in geschil of de inspecteur bij het vaststellen van de aanslagen terecht is uitgegaan van de door werkgevers en uitkeringsinstanties aangeleverde gegevens over ingehouden loonheffing.

Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat de inspecteur in beginsel mag uitgaan van de door werkgevers en uitkeringsinstanties aangeleverde renseignementen. De inspecteur volgt deze gegevens één op één bij het vaststellen van de aanslagen. X voert enkel aan dat te weinig loonheffing is verrekend, maar onderbouwt dit niet met berekeningen of bewijsstukken. De rechtbank overweegt dat het op de weg van X ligt om aannemelijk te maken dat meer loonheffing is ingehouden dan waar de inspecteur rekening mee houdt. Nu X dit niet doet, verwerpt de rechtbank zijn beroep en blijven de aanslagen in stand.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de loonbelasting 1964 10

Wet op de loonbelasting 1964 6