X woont in de jaren 2017-2020 in Nederland en beschikt in die periode over diverse Italiaanse bankrekeningen. In 2022 verzoekt X om ambtshalve vermindering van de aan haar opgelegde IB-aanslagen 2017-2020. Zij stelt daarbij dat zij voor de door haar betaalde ‘Imposta Di Bollo E/c E Rendiconto’ recht heeft op de aftrek elders belast. In geschil is of deze belasting een belasting naar het vermogen is in de zin van art. 2 Belastingverdrag Nederland - Italië. De ‘Imposta Di Bollo Su Prodotti Finanziari' betreft een belasting op financiële producten die bij banken worden aangehouden (zoals beleggingen in aandelen en obligaties) en belast een vast percentage over de totale waarde van deze financiële producten. De belasting ziet op afschriften van bankrekeningen, post(spaar)rekeningen en spaarboekjes die door banken aan klanten worden verzonden.

Rechtbank Den Haag oordeelt dat de Italiaanse ‘Imposta Di Bollo E/c E Rendiconto’ niet kwalificeert als een belasting naar het vermogen in de zin van art. 2 Belastingverdrag Nederland - Italië. Volgens de rechtbank is het namelijk een objectieve belasting (zoals de BTW) in plaats van een subjectieve belasting (zoals de IB). De rechtbank wijst er daarbij op dat voor het heffen van de ‘Imposta Di Bollo E/c E Rendiconto’ wordt aangesloten bij het aantal exemplaren rekeningafschriften dat aan een klant wordt verzonden. De ‘Imposta Di Bollo E/c E Rendiconto’ valt dan ook niet onder de werkingssfeer van het Belastingverdrag Nederland – Italië. X heeft dan geen recht op de aftrek elders belast. Het gelijk is aan de inspecteur.

[Bron Uitspraak]

Wetingang:

Overeenkomst tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Italiaanse Republiek tot het vermijden van dubbele belasting en het voorkomen van het ontgaan van belasting met betrekking tot belastingen naar het inkomen en naar het vermogen artikel 2