Française X remigreert op 31 december 2017 naar Frankrijk. Tot haar remigratie maakt X gebruik van de 30%-regeling en de regeling van de partiële buitenlandse belastingplicht. X bezit vanaf 4 februari 2015 een ab in een in Nederland gevestigde BV. De inspecteur legt een conserverende aanslag op naar een te conserveren ab-inkomen van € 4,6 mln. X stelt dat haar remigratie niet leidt tot een fictieve vervreemding van het ab, omdat zij niet binnenlands belastingplichtig is voor de ab-regeling. Hof Amsterdam oordeelt dat X vanwege haar emigratie niet geconfronteerd kan worden met een conserverende aanslag. Dit is namelijk onverenigbaar met het belasten van X als ware zij buitenlands belastingplichtige. Het hof verwijst hierbij naar de jurisprudentie van de Hoge Raad en de wetsgeschiedenis. De staatssecretaris gaat in cassatie.

Advocaat-generaal Koopman concludeert dat geen vervreemdingsvoordeel in aanmerking kan worden genomen bij de remigratie van X naar Frankrijk. Dit volgt uit zowel de wettekst, de wetsgeschiedenis als doel en strekking van de toepasselijke regelingen. De A-G wijst hierbij onder andere op de arresten van de Hoge Raad van 12 oktober 2007 (43110, ECLI:NL:HR:2007:BA6415, V-N 2007/47.8) en 15 november 2024 (23/02383, ECLI:NL:HR:2024:1658, V-N 2024/51.3). De A-G wijst er verder op dat in de belastingverdragen met Frankrijk en Zwitserland het heffingsrecht aan de woonstaat is toebedeeld. Dit kan niet worden tegengeworpen aan X. Bij de totstandkoming van art. 4.16 lid 1 onderdeel h Wet IB 2001 is verder ook onderkend dat belastingverdragen ertoe kunnen leiden dat niet kan worden geheven over inkomsten uit een Nederlands ab gehouden door een buitenlands belastingplichtige. De A-G adviseert de Hoge Raad om het cassatieberoep ongegrond te verklaren.

[Bron Uitspraak]

Wetingang:

Wet inkomstenbelasting 2001 artikel 2.6

Wet inkomstenbelasting 2001 artikel 4.16

Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001 artikel 11

Algemene wet inzake rijksbelastingen artikel 4