De echtgenoot van X is bestuurder/enig aandeelhouder van een BV. In 2007 leent hij € 1 mln. van de BV. De lening heeft een looptijd van 10 jaar tegen een rente van 5% per maand. De BV gaat in 2013 failliet. Volgens de inspecteur heeft de BV in dat jaar haar rekening-courantvordering op de echtgenoot prijsgegeven. In geschil is of de winstuitdeling van € 1.677.142 terecht voor de helft aan X is toegerekend. Rechtbank Gelderland oordeelt dat de inspecteur niet aannemelijk maakt dat de BV in 2013 haar gehele vordering heeft prijsgegeven. De inspecteur stelt in hoger beroep dat niet de vereiste aangifte is gedaan, zodat de bewijslast moet worden omgekeerd.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat uit de rechtskundige duiding van de feiten door de rechtbank volgt dat X met betrekking tot de (gestelde) winstuitdeling een pleitbaar standpunt inneemt, zodat omkering en verzwaring van de bewijslast in hoger beroep niet aan de orde is (zie HR 29 mei 2020, ECLI:NL:HR:2020:970, V-N 2020/26.20). Het hoger beroep van de inspecteur is ongegrond. De rechtbank heeft X een te lage immateriële schadevergoeding toegekend. Er is ten onrechte niet meegewogen dat de inspecteur ook om uitstel van de zitting heeft verzocht. De door X en de echtgenoot gedeelde spanning en frustratie was geen geldige reden om de vergoeding te matigen. Zijn procedure draaide namelijk slechts om de vraag of tijdig beroep was aangetekend. De vergoeding wordt verhoogd tot € 3000. Het beroep van X is gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetingang:

Wet inkomstenbelasting 2001 artikel 2.17

Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden artikel 6