X dient jaarlijks bezwaar en beroep in tegen de vastgestelde WOZ-waarden en aanslagen riool- en afvalstoffenheffing voor zijn woning en garagebox. Voor de jaren 2023 en 2024 stelt de heffingsambtenaar de waardes van de onroerende zaken vast en legt de bijbehorende aanslagen op. X voert steeds aan dat de taxaties onjuist zijn en dat de verkoopcijfers niet kloppen, zonder deze stellingen te onderbouwen. Daarnaast stelt X dat de heffingsambtenaar informatie achterhoudt over de verschillen met referentiewoningen. De beroepschriften bevatten grotendeels grievende uitlatingen die geen inhoudelijk verband houden met de aanslagen. X weigert zittingen bij te wonen en accepteert geen aangetekende uitnodigingen. Hij dient frequent wrakingsverzoeken in, waarmee hij volgens eerdere uitspraken evident misbruik maakt van het wrakingsmiddel. Eerdere veroordelingen tot proceskosten brengen geen verandering in zijn procesgedrag. In geschil is of X wegens misbruik van procesrecht niet-ontvankelijk moet worden verklaard.

Rechtbank Gelderland oordeelt dat X zijn bevoegdheid tot het instellen van beroep evident zonder redelijk doel uitoefent en daarmee kwade trouw toont. De rechtbank weegt de herhaling van identieke, niet-onderbouwde gronden, het gebruik van grievende taal, het negeren van zittingen en het frequent indienen van wrakingsverzoeken mee. Omdat deze gedragslijn al tientallen jaren voortduurt en X geen aanleiding ziet zijn procesgedrag aan te passen, beëindigt de rechtbank de inhoudelijke behandeling en verklaart de beroepen niet-ontvankelijk. Hiermee trekt de rechtbank een duidelijke grens voor herhaaldelijk en onredelijk procederen.

[Bron Uitspraak]

Wetingang:

Burgerlijk Wetboek Boek 3 artikel 13