Belanghebbende, X, komt in bezwaar en beroep tegen een WOZ-beschikking. Inhoudelijk slagen zijn grieven niet, maar Rechtbank Noord-Holland kent hem wel een ISV toe van € 500 wegens overschrijding van de redelijke termijn. Hof Amsterdam matigt deze ISV echter tot € 50 gezien de eenvoud van de zaak, het geringe en puur financiële belang, de korte duur van de beschikking en het ontbreken van proceskostenrisico voor X (no cure no pay).

De Hoge Raad oordeelt dat Hof Amsterdam de ISV in een WOZ-zaak ten onrechte heeft gematigd van € 500 tot € 50. Op een ISV-verzoek moet worden beslist aan de hand van objectieve maatstaven; afwijking is slechts mogelijk in bijzondere gevallen. Als uitgangspunt geldt een vergoeding van € 500 per half jaar, behoudens wettelijke uitzonderingen. De mate van ervaren spanning of frustratie is in beginsel niet relevant. Omdat het financiële belang meer bedraagt dan de in deze zaak geldende bagatelgrens van € 15, kon het hof hierin geen reden vinden om af te wijken. Ook de overige omstandigheden vormden geen bijzonder geval om af te wijken van de vergoeding van € 500. De Hoge Raad verklaart het cassatieberoep van X gegrond, vernietigt het oordeel van het hof en bevestigt de uitspraak van de rechtbank waar de ISV is vastgesteld op € 500. Verder houdt de Hoge Raad de beslissing over de proceskostenvergoeding aan om X in de gelegenheid te stellen om nadere gegevens te verstrekken. Pas dan kan worden beoordeeld of X als ‘bijzonder geval’ buiten de werkingssfeer van de Wet herwaardering proceskostenvergoeding WOZ en BPM valt (HR 17 januari 2025, V-N 2025/5.27).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet waardering onroerende zaken 30a

Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden 6