Om een farmaceutisch hulpmiddel in aanmerking te kunnen nemen als uitgaven voor specifieke zorgkosten moet het verstrekt zijn op voorschrift van een in Nederland gevestigde arts of een naar Nederlandse maatstaven kwalificerende arts in het buitenland. De bewijslast hiervoor rust op de belastingplichtige. Er geldt een uitzondering voor het geval waarin een niet in Nederland geregistreerd medicijn strikt grammaticaal bezien niet door een in Nederland gevestigde arts kan worden voorgeschreven. Parlementaire geschiedenis en jurisprudentie hebben invulling gegeven aan het begrip ‘verstrekt op voorschrift van een arts’.

Verder moet sprake zijn van een middel dat volgens de opvatting van in Nederland gevestigde artsen wordt gebruikt als medicijn en niet voor andere doeleinden. Ook moet worden voldaan aan de overige voorwaarden voor aftrek als uitgaven voor specifieke zorgkosten. Zo moeten de uitgaven op de belastingplichtige drukken, moet de belastingplichtige zich redelijkerwijs gedrongen hebben kunnen voelen tot het doen van de uitgaven en zijn de uitgaven gedaan wegens ziekte of invaliditeit van personen die behoren tot de bij de wet vastgestelde kring.

Wetingang:

Wet inkomstenbelasting 2001 artikel 6.17

[Nieuwsbron]