De zaak ziet op de aansprakelijkheid van (voormalige) bestuurders en feitelijk beleidsbepalers van een zorgstichting die in 2018 failliet is verklaard. De curator vordert hoofdelijke aansprakelijkheid op grond van art. 2:300a (oud) BW jo. art. 2:138 BW. Rechtbank Overijssel acht twee van de drie bestuurders aansprakelijk; Hof Arnhem-Leeuwarden houdt alle drie de eisers hoofdelijk aansprakelijk. In hoger beroep stellen eisers onder meer dat art. 2:138 BW niet van toepassing is, omdat de stichting feitelijk niet aan de vennootschapsbelasting is onderworpen. Het hof passeert deze derde grief echter als onvoldoende gepreciseerd en gemotiveerd, omdat eisers slechts hadden verwezen naar hun stellingen in eerste aanleg en om herbeoordeling hadden verzocht.

De Hoge Raad verduidelijkt de eisen die aan een grief in hoger beroep worden gesteld, in het bijzonder of kan worden volstaan met een verwijzing naar stellingen uit eerste aanleg. De Hoge Raad corrigeert het oordeel van het hof dat de verwijzing van eisers naar de stellingen in eerste aanleg onvoldoende gepreciseerd en gemotiveerd is. Volgens de Hoge Raad zijn grieven alle gronden die de appellant aanvoert om te betogen dat de bestreden uitspraak behoort te worden vernietigd. Die gronden moeten behoorlijk naar voren zijn gebracht in het geding, zodat zij voldoende kenbaar zijn voor rechter en wederpartij. Als alleen wordt verwezen naar of herhaald wordt hetgeen in eerste aanleg is gesteld, dan hangt het van de omstandigheden van het geval af of aan deze voorwaarde is voldaan. Uit de processtukken blijkt volgens de Hoge Raad dat voor zowel de curator als de rechter voldoende duidelijk was tegen welk oordeel de grief zich richtte en op welke gronden vernietiging werd beoogd. Het hof heeft dit miskend of een onbegrijpelijk oordeel gegeven. De Hoge Raad vernietigt het arrest van Hof Arnhem-Leeuwarden en verwijst de zaak.

[Bron Uitspraak]

Wetingang:

Burgerlijk Wetboek Boek 2 artikel 138

Burgerlijk Wetboek Boek 2 artikel 300A