X BV verkrijgt op 31 januari 2020 twee appartementsrechten in een pand dat oorspronkelijk in 1901 als woning is gebouwd. In 1914 is de begane grond ingrijpend verbouwd voor winkelgebruik, inclusief plaatsing van een etalageraam en indelingswijziging. In de decennia daarna vinden meerdere verbouwingen plaats, waaronder uitbreiding van de winkelruimte, verplaatsing van het toilet en verdwijning van daglicht en achteruitgang. Sinds 2001 is in de akte van splitsing opgenomen dat appartementsrecht 1 verplicht moet worden gebruikt als bedrijfsruimte. X BV betaalt bij de levering overdrachtsbelasting naar het verlaagde tarief van 2%, stellend dat slechts beperkte aanpassingen nodig zijn om de winkel weer geschikt te maken voor bewoning. De inspecteur legt een naheffingsaanslag op naar het reguliere tarief van 6% met een waardering van € 2.100.000 voor het eerste appartementsrecht. In geschil is of het eerste appartementsrecht bij verkrijging kwalificeert als woning.

Rechtbank Noord-Holland oordeelt dat de begane grond en het souterrain door ingrijpende verbouwingen sinds 1914 hun aard als woning definitief hebben verloren. Het pand is structureel aangepast voor winkelgebruik, waaronder vervanging van de onderpui, indelingswijzigingen en verlies van daglicht en ventilatie. Deze wijzigingen zijn fundamenteel en maken dat het appartementsrecht naar zijn aard een bedrijfsruimte is. Daarmee is het geen woning in de zin van art. 14 lid 2 WBR 1970. Het beroep is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetingang:

Wet op belastingen van rechtsverkeer artikel 2

Wet op belastingen van rechtsverkeer artikel 4

Wet op belastingen van rechtsverkeer artikel 14