De Hoge Raad oordeelt dat de onroerende zaak die X heeft verkregen een woning is in de zin van art. 14 lid 2 Wet BRV 1970. Het deel dat X heeft verkregen betreft namelijk een groot deel (55%) van de oorspronkelijke woning, een deel van de buitenmuur van de voormalige woning en een deel van het terras.
Projectontwikkelaar A BV ontwikkelt een plan waarbij acht woningen worden gerealiseerd op een door haar gekocht perceel met onder andere een woning. De woning wordt daartoe gesloopt. X koopt een van de kavels. Op het moment van de koop is op de kavel van X een deel (55%) van de oorspronkelijke woning gelegen, een deel van de buitenmuur van de voormalige woning en een deel van het terras. In geschil is of de onroerende zaak een woning is en of het tarief van 2% voor woningen van toepassing is. Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de onroerende zaak die X heeft verkregen niet kan worden aangemerkt als een woning in de zin van art. 14 lid 2 Wet BRV 1970. De inspecteur heeft dan ook terecht het tarief van 6% toegepast. Het hof overweegt onder andere dat het deel (55%) van de oorspronkelijke woning dat op de kavel van X was gelegen op zichzelf niet meer voor bewoning bestemd of geschikt was. X gaat in cassatie.
De Hoge Raad oordeelt dat de onroerende zaak die X heeft verkregen een woning is in de zin van art. 14 lid 2 Wet BRV 1970. Het deel dat X heeft verkregen betreft namelijk een groot deel (55%) van de oorspronkelijke woning, een deel van de buitenmuur van de voormalige woning en een deel van het terras. De Hoge Raad overweegt daarbij dat bij het civiele recht te rade moet worden gegaan omdat de Wet BRV 1970 geen eigen omschrijving bevat van het begrip onroerende zaken. Uit de analyse die de Hoge Raad uitvoert volgt dat X een woning heeft verkregen en dat het hof een onjuiste toets heeft aangelegd. De Hoge Raad doet de zaak vervolgens zelf af en verleent een teruggaaf van overdrachtsbelasting aan X.