De vakliteratuur wordt overspoeld met klachten en aanbevelingen over (het doen en laten van) no-cure-no-pay-kantoren. De wetgever wil ingrijpen, maar ook de (overbelaste) rechterlijke macht zoekt naar manieren om de doorstroom te bevorderen en te verzekeren dat elke zaak de aandacht krijgt die deze verdient. Je hoeft geen bijzondere gaven te hebben om te zien dat gemakkelijke oplossingen niet bestaan. Ik geef een paar tips.

De Europese Commissie is onder aanvoering van voorzitter Von der Leyen bezig de daadkrachtigste Commissie ooit te worden, zo blijkt uit een analyse in de Volkskrant van 9 december 2022. Een puntje van kritiek in dat artikel is dat er wel veel gebeurt, maar belangrijke zaken, waarin geen (meerderheid) van de lidstaten trek of een duidelijke visie heeft, niet gebeuren.

U kunt me bijna wakker maken voor een mooi historisch verhaal. Bijna, want aan het verleden kun je niet veel veranderen, toch? 

Heel bestuurlijk en juridisch Nederland is in de ban van het evenredigheidsbeginsel. Ik hoef op dit podium vermoedelijk niet in te gaan op de reden voor deze belangstelling.

Uit mijn vorige columns heeft u begrepen dat ik de dingen graag vanuit een optimistisch oogpunt bekijk. Ik moet deze keer helaas met een minder blijmoedige blik beginnen, maar wie weet waar ik eindig. Het kan toch niet allemaal kommer en kwel zijn?

‘Never waste a good crisis.’ Die kennen we nu wel, hoor ik u zeggen. U hebt volkomen gelijk en toch ga ik het erover hebben. De coronacrisis is verschrikkelijk voor de getroffenen en hun dierbaren, voor de medewerkers in de gezondheidszorg, voor alle hardwerkende ondernemers en loontrekkenden die in onzekerheid verkeren. Er zijn echter ook positieve aspecten te onderkennen.

Als belastingadviseur koesterde ik als een van mijn vele principes dat de belastingheffing de business volgt (‘Tax Follows Business’), en niet andersom (‘Business Follows Tax’).

De overgangsregeling voor intracommunautaire transacties bestaat al ruim 25 jaar. Het is de Commissie een doorn in het oog.

Per 1 januari 2019 gaat, tenzij er iets heel spectaculairs gebeurt, het verlaagde btw-tarief omhoog van 6% naar 9%. Vanuit de wens van het kabinet om de belastingdruk te verschuiven van arbeid naar consumptie geen onlogisch voorstel.

Er moet iets gebeuren om de btw toekomstbestendig te maken en de uitwassen van de overgangsregeling, zoals de regeldruk en de onuitroeibare fraude, te bestrijden. Er is ook een ander adagium: dat de geschiedenis zich herhaalt. Indien dit de overhand krijgt, gebeurt er niets of stemmen de lidstaten opnieuw in met een slap aftreksel dat meer nadelen kent dan voordelen.