De zaak gaat over een vrouw die in 1974 buiten het zicht van de fiscus spaart op een Luxemburgse rekening bij de Banque Internationale à Luxembourg (BIL). Pas in 2009 zegde de vrouw de BIL-rekening op waarbij ze een groot deel van het geld al had uitgegeven. Een deel hield ze verborgen via twee levensverzekeringsproducten. In oktober 2017 gaf ze haar Luxemburgse rekening alsnog op bij het Contactpunt Regularisaties van de fiscus omdat in dat jaar Luxemburg automatisch bankgegevens ging uitwisselen met België.

Twistpunt bij de rechter is de vraag of de vrouw het juiste bedrag heeft opgegeven aan het contactpunt. Sinds 2016 moeten Belgen ook hun verjaarde zwarte inkomsten naar eigen inschatting opgeven. Volgens het contactpunt was dat bedrag, ruim 8.500 euro, veel te mager en werd dat eenzijdig verhoogd naar meer dan 130.000 euro. De vrouw had de last om aan te tonen dat haar zwarte kapitaal in het verleden lager lag dan die 130.000.

De rechtbank vindt dat de vrouw daar niet in is geslaagd en geeft de fiscus gelijk. De rechter oordeelt dat het telkens aan de zwartspaarder is om te bewijzen dat het volledige kapitaal (of een deel ervan) destijds wel correct belast is en dat geen heffing meer verschuldigd is. Het contactpunt mag daarbij nagaan of de aangegeven bedragen correct zijn. Dat de vrouw intussen een groot deel van het geld heeft uitgegeven, maakt niet uit.

Deze zaak is de eerste serieuze test voor de Belgische inkeerregels, die sinds 2016 gelden. Het contactpunt heeft geen 'controlebevoegdheid' zoals de federale belastingdienst die wel heeft. Bij de Brusselse rechtbank lopen nog zo'n tien soortgelijke zaken. Als de vrouw gelijk had gekregen, was dat niet alleen een domper voor de Belgische fiscus, maar ook voor andere inkeerders die wel hun zwart geld eerlijk hebben aangegeven, aldus de krant.

Lees over de Nederlandse inkeerregeling het thema De inkeerregeling.

Bron: De Tijd