Met de derde dinsdag van september net achter de rug is het niet alleen aan politici om zich te profileren en voor fiscalisten om zich de nieuwe stof toe te eigenen, maar gaan ook allerhande belangenorganisaties aan de slag om de politieke besluitvorming te beïnvloeden. Nu staan lobbyisten over het algemeen niet bekend om hun diepe teksten en evenwichtige maatschappijvisie. Aangezien ik die beide zaken wel als deugden beschouw, brengt de nabetrachting van Prinsjesdag door belangenorganisaties mij geregeld in een gemoedstoestand die zich vrij goed laat vatten onder de noemer ‘ergernis’.
Neem nu de voorzitter van MKB-Nederland, Jacco Vonhof, die op TaxLive reageerde op de verhoging van het box-2-tarief. Op zich begrijp ik best dat iemand die voor zijn broodwinning opportunistisch moet zijn bij de weging van zo’n maatregel het ‘globaal evenwicht’ buiten beschouwing laat. Het recht om eenzijdig te zijn, legitimeert evenwel niet het proclameren van onwaarheden. De maatregel is een ‘boete op ondernemen’, zo wordt uit Vonhofs mond opgetekend. Wat is de redenering? Door de aanstaande verhoging van het tarief halen ondernemers hun geld nu reeds naar privé, waardoor ze minder gaan investeren. Zo bezien beboet het kabinet ondernemen even goed als dat een toekomstige verhoging van de accijns op wijn een boete op het drinken van bier zou zijn. Dat zou er immers toe leiden dat consumenten nog snel hun euro’s spenderen aan goede Barolo en Bourgogne, waar ze anders misschien wel abdijbier hadden gekocht.
Gelukkig voor alle bedrijvenbelangenbehartigers stelt het kabinet ook voor om schulden aan de eigen vennootschap boven de € 500.000 fiscaal niet als vreemd vermogen te erkennen. Een prachtige maatregel om te voorkomen dat ondernemers te veel geld naar privé halen en zodoende de investeringskracht van hun bedrijf verzwakken. Het kan dan ook niet anders dan dat MKB-Nederland deze ‘boete op nietsdoen’ met instemming begroet. Maar wat schetst mijn verbazing? VNO-NCW en MKB-Nederland zijn er als de kippen bij om in het FD van 20 september te verkondigen dat de maatregel ten koste gaat van de toekomstige investeringskracht van de onderneming en daarmee de groei en werkgelegenheid aantast. In alle redelijkheid is de maatregel juist een stimulans voor de dga om zijn schulden aan de vennootschap af te lossen en voor de vennootschap om minder geld voor privédoeleinden uit te lenen. Door geen van beide kan het ondernemingsvermogen van de vennootschap toch afnemen?
Onder fiscalisten is gelobby gelukkig taboe. In het bewuste FD-artikel bleef de geïnterviewde fiscalist Van Eijsden bij zijn leest. Hij betoogt dat de voorgestelde maatregel het midden- en kleinbedrijf heel hard raakt. Nu de maatregel aan de dga is geadresseerd, veronderstelt die opmerking dat de dga vereenzelvigd kan worden met zijn bedrijf. Maar de oorzaak van de problematiek is toch juist dat we in fiscalibus twee belastingplichtigen zien? De verwarring wordt nog groter als Van Eijsden zijn stellingname onderbouwt: “het vakantiehuis moet wellicht worden verkocht”. Dat is inderdaad een aanslag op ondernemend Nederland. Ik neem aan dat als het vakantiehuis door de bv wordt aangekocht ook sprake is van een vaste inrichting? Over het buitenland gesproken, te midden van alle volstrekt voorstelbare vitterijen tegen het kabinetsbeleid, miste ik de gebruikelijke onheilsprofetie dat het doorgaan van de plannen een volksverhuizing van dga’s zou betekenen. Een scenario dat overigens even waarschijnlijk is als wanneer de Koning bij het niet doorgaan van zijn met Prinsjesdag voorgestelde salarisverhoging koning van Zweden zou worden.