X stelt hoger beroep in tegen de WOZ-waarde van zijn woning. Naast inhoudelijke bezwaren, stelt X dat de gemeente in de bezwaarfase de informatieverplichting van art. 40 lid 2 Wet WOZ heeft geschonden. Hof Amsterdam oordeelt dat deze schending kan worden gepasseerd op grond van art. 6:22 Awb en verklaart het hoger beroep ongegrond, zonder X een vergoeding voor proceskosten en griffierecht toe te kennen. De Hoge Raad oordeelt echter dat bij schending van art. 40 lid 2 Wet WOZ door gemeenten in de bezwaarfase in beginsel een vergoeding van proceskosten en griffierecht moet worden toegekend. De Hoge Raad stelt X in het gelijk, maar houdt de zaak aan voor feitenonderzoek naar de hoogte van de proceskostenvergoeding in lijn met zijn arrest van 17 januari 2025 (24/00575, ECLI:NL:HR:2025:46, V-N 2025/5.27). X voert aan dat het bedrijfsmodel van de gemachtigde niet enkel is gebaseerd op het principe no cure no pay en dat de gemachtigde ook andere diensten aanbiedt die niet op basis van het principe no cure no pay worden verricht.

De Hoge Raad oordeelt dat X met de nader verstrekte gegevens niet bewijst dat buiten redelijke twijfel komt vast te staan dat sprake is van een bijzonder geval als bedoeld in het arrest van 17 januari 2025. Voor zover de door X verstrekte gegevens zijn toegespitst op de kosten van deze cassatieprocedure geven zij namelijk geen inzicht in het bedrijfsmodel van de gemachtigde. Voor de kosten van het geding in cassatie moet daarom worden uitgegaan van de proceskostenvergoeding volgens de Wet herwaardering proceskostenvergoedingen WOZ en BPM (WHpkv). De Hoge Raad stelt de vergoeding voor de beroepsprocedure vervolgens vast op € 1814. De proceskostenvergoeding voor de hoger beroepsprocedure wordt vastgesteld op € 907 en die voor het geding in cassatie op € 226,75.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet bestuursrecht 8:75

Algemene wet bestuursrecht 6:22

Wet waardering onroerende zaken 40