X emigreert op 2 augustus 2022 met haar kinderen vanuit Turkije naar Nederland, waar haar echtgenoot al verblijft. Zij schrijft zich op 11 augustus 2022 in de Basisregistratie Personen in. Op 26 augustus 2022 sluit X een schriftelijke arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd met een Nederlandse werkgever en start op 29 augustus 2022 met werken. Op 30 september 2022 dient de werkgever, mede namens X, een eerste verzoek tot toepassing van de 30%-regeling in. Op 6 februari 2023 wijst de inspecteur het verzoek af, X maakt hiertegen geen bezwaar. Wel dient X enige tijd later een verzoek tot heroverweging van de afwijzing en een verzoek tot ambtshalve herbeoordeling in, waarbij X tekstberichten overlegt uit juli 2022 waarin zij met een contactpersoon van de werkgever communiceert over het opsturen van haar CV. De inspecteur wijst beide verzoeken af. In beroep is in geschil of X kwalificeert als ingekomen werknemer, waarbij het moment van totstandkoming van de arbeidsovereenkomst doorslaggevend is.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat X geen ingekomen werknemer is voor de 30%-regeling omdat zij pas na immigratie een arbeidsovereenkomst is overeengekomen met een Nederlandse werkgever. X maakt niet aannemelijk dat de arbeidsovereenkomst reeds tot stand was gekomen voordat zij naar Nederland was geëmigreerd. De door X overgelegde tekstberichten tonen slechts vooroverleg en een verzoek om haar CV, maar geen bindende mondelinge overeenkomst. Met X' stelling dat zij anders nooit met haar kinderen naar Nederland zou zijn gekomen, heeft zij ook niet aannemelijk gemaakt dat eerder een mondelinge overeenkomst tot stand was gekomen, aangezien daaraan ook andere redenen ten grondslag zouden kunnen liggen, gelet op de omstandigheid dat haar echtgenoot reeds in Nederland woonde. X' beroep is ongegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetingang:

Wet op de loonbelasting 1964 artikel 31A

Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 artikel 10E

Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 artikel 10EI

Algemene wet bestuursrecht artikel 4.6