X heeft bankrekeningen bij de UBS Bank in Zwitserland gedurende een lange reeks van jaren voor de Belastingdienst verzwegen. X keert in oktober 2015 in. Na het verwijzingsarrest HR 24 maart 2023, ECLI:NL:HR:2023:358, BNB 2023/70, V-N 2023/15.17 is alleen nog in geschil of de aan X opgelegde vergrijpboeten moeten worden vernietigd omdat sprake is van vrijwillige inkeer. Volgens Hof Den Haag is X niet vrijwillig ingekeerd, omdat het vermoeden is gerechtvaardigd dat X door de UBS Bank bij de brief van 16 september 2015 op de hoogte is gesteld van het groepsinlichtingenverzoek van het Central Liaison Office (CLO) van de Belastingdienst aan Zwitserland. Zo is de ontvangst van die brief door X niet weersproken in de bezwaarfase of in de motivering van het beroep, maar pas later. X gaat wederom in cassatie.

De Hoge Raad oordeelt dat de inspecteur de ontvangst van de brief van de UBS Bank niet overtuigend hoeft aan te tonen. Het hof mocht bij de beoordeling of de brief van 16 september 2015 aan X is verzonden en is ontvangen, gebruik maken van op vaststaande feiten gebaseerde, niet-ontzenuwde bewijsvermoedens. Daarop is terecht als bewijsmaatstaf gebruikt of de aan die vermoedens ten grondslag gelegde feiten en omstandigheden aannemelijk zijn gemaakt. Het hof heeft feiten vastgesteld die het aannemelijk acht, daaraan een vermoeden van verzending en een vermoeden van ontvangst van de brief van 16 september 2015 ontleend, en is tot de slotsom gekomen dat X die vermoedens niet heeft ontzenuwd. Deze oordelen zijn van feitelijke aard en kunnen daarom in cassatie niet op juistheid worden onderzocht. De oordelen zijn voorts naar behoren gemotiveerd. Ook voor het overige is het beroep van X ongegrond (art. 81 lid 1 Wet RO).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden 6

Algemene wet inzake rijksbelastingen 69

Algemene wet inzake rijksbelastingen 67n

Algemene wet inzake rijksbelastingen 67e