X woont in 2021 in Duitsland met haar echtgenoot en ontvangt in dit jaar een arbeidsongeschiktheidsuitkering en inkomsten uit vermogen, waaronder opbrengsten uit aandelenverkoop. X doet aangifte in Nederland als kwalificerend buitenlands belastingplichtige. De inspecteur wijkt af van de aangifte en stelt dat X niet als kwalificerend buitenlands belastingplichtige aangemerkt kan worden omdat zij niet voldoet aan het 90%-criterium. Dit heeft als gevolg dat X geen recht heeft op het inkomstenbelastingdeel van de algemene heffingskorting. X stelt dat de Nederlandse wetgeving discrimineert, omdat ingezetenen recht hebben op de algemene heffingskorting zonder toetsing van vermogensinkomsten, terwijl bij haar deze inkomsten wel worden meegewogen.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat niet vaststaat of in de situatie van X een recht bestaat op de algemene heffingskorting op grond van het Unierecht. De rechtbank verwijst naar het Schumacker-arrest almede Wallentin en X. Hieruit volgt dat onderscheid tussen ingezeten en niet-ingezetenen met betrekking tot belastingvoordelen in beginsel niet discriminerend is, tenzij door geringe inkomsten in de woonstaat geen rekening gehouden kan worden met de persoonlijke en gezinssituatie. Omdat de Hoge Raad op 18 juli 2025 (ECLI:NL:HR:2025:889, V-N 2025/34.3) prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie heeft gesteld over vergelijkbare situaties, heropent de rechtbank het onderzoek en houdt de zaak aan tot die vragen zijn beantwoord. Pas daarna kan worden bepaald of X aanspraak heeft op de algemene heffingskorting in Nederland.

[Bron Uitspraak]

Wetingang:

Wet inkomstenbelasting 2001 artikel 7.8

Wet inkomstenbelasting 2001 artikel 8.10