Stichting X is een erkende instelling op het gebied van de volkshuisvesting. X gaat in 2002 een samenwerking aan met drie plaatselijke hogescholen om buitenlandse eerstejaars studenten tijdelijk te huisvesten. X realiseert in dat kader een groot nieuwbouwproject. De scholen garanderen een bezettingsgraad van 100% en gaan eventuele exploitatietekorten aanvullen. X heeft in verband hiermee in 2006 € 387.893 aan de scholen in rekening gebracht als "vergoeding leegstand" en reeds in 2004 € 100.000 als "vergoeding exploitatietekort". In geschil is of deze bijdragen zijn aan te merken als een vergoeding voor een door X jegens de scholen verrichte dienst en of terecht een btw-naheffingsaanslag op basis van het algemene (hoge) tarief van 19% is opgelegd. Niet in geschil is dat de verhuur van de wooneenheden is belast tegen het lage btw-tarief van 6%. Rechtbank Leeuwarden oordeelt dat de aan de scholen in rekening gebrachte bedragen gezamenlijk de tegenwaarde vormen voor de verbintenis waartoe X zich heeft verplicht. Deze doorlopende en zelfstandige dienst is geen verhuur, omdat de scholen niet zelf de beschikking hebben over de wooneenheden. Het algemene (hoge) tarief van 19% is dus van toepassing. X gaat in hoger beroep.
Hof Leeuwarden oordeelt dat de bijdragen één prestatie betreffen waarvan splitsing kunstmatig zou zijn. Ook voor de tariefstoepassing moet worden uitgegaan van één enkele prestatie. De aan de bijdragen ten grondslag liggende prestatie wordt in wezen gekenmerkt door de verhuur van wooneenheden, die volgens partijen is belast naar het verlaagde tarief. Er is geen aanleiding om partijen hierin niet te volgen. Dit betekent dat de subsidies zijn belast naar het lage tarief. Het beroep van X is in zoverre gegrond.