X wordt door de Belastingdienst in 2003 aansprakelijk gesteld voor een belastingschuld. In 2008 sluit hij met de Belastingdienst een vaststellingsovereenkomst over deze aansprakelijkstelling waarin is opgenomen dat de Belastingdienst, zodra X aan een aantal voorwaarden voldoet, zal verklaren dat de aansprakelijkstelling is ingetrokken en dat de Belastingdienst aan derden geen mededelingen zal doen over de overeenkomst. Na een klacht van X oordeelt de Nationale ombudsman dat de verklaring die de Belastingdienst heeft afgegeven in strijd is met de afspraken. De ombudsman beveelt de Belastingdienst aan om alsnog de juiste verklaring te verstrekken (Nationale ombudsman 26 januari 2010, nr. 2010/012, V-N 2010/11.6). In 2010 wendt X zich via een advocaat opnieuw tot de ombudsman en klaagt over de wijze waarop de Belastingdienst uitvoering heeft gegeven aan de aanbeveling. De Belastingdienst komt alsnog aan de bezwaren van X tegemoet. Nog in geschil is of X in aanmerking komt voor een vergoeding van de kosten van de klachtenprocedure.
De Nationale ombudsman ziet in de halsstarrige houding van de Belastingdienst aanleiding om af te wijken van de hoofdregel dat de kosten van een klachtenprocedure bij de ombudsman niet vergoed worden. Omdat het gaat om een laagdrempelige procedure en de ombudsman zich actief en behulpzaam opstelt, worden de kosten van een klachtenprocedure doorgaans niet vergoed, ook niet als het gaat om complexe zaken. In dit geval is er echter sprake van bijzondere omstandigheden omdat X door het optreden van de Belastingdienst genoodzaakt is geweest om zich voor de tweede keer te wenden tot de ombudsman. De ombudsman geeft aan dat de Belastingdienst de kosten moet vergoeden en daarbij kan aansluiten bij de forfaitaire regeling, rekening houdend met een wegingsfactor 2 (zeer zware zaak).