Aan eisers zijn over de jaren 1997 tot en met 2011 door de gemeente Sittard-Geleen aanslagen baatbelasting opgelegd. Eisers hebben deze aanslagen betaald en de aanslagen staan onherroepelijk vast. Nadat de Hoge Raad heeft geoordeeld dat geen (wettelijke) grondslag bestond voor de baatbelasting (HR 28 januari 2011, nr. 10/00769, V-N 2011/8.26), verzoeken eisers de gemeente de aanslagen terug te betalen, vermeerderd met wettelijke rente. Als de gemeente de verzoeken afwijst, stellen eisers beroep in bij de bestuursrechter van Rechtbank Maastricht.

De bestuursrechter van Rechtbank Maastricht verklaart zich onbevoegd om kennis te nemen van de beroepen van eisers inzake de weigering van de gemeente Sittard-Geleen om betaalde aanslagen baatbelasting terug te betalen. De rechtbank overweegt dat de weigering van de gemeente een zuiver schadebesluit is. Hoewel deze zuivere schadebesluiten nauw samenhangen met de aanslagen baatbelasting, vindt het al dan niet toekennen van een vergoeding voor betaalde baatbelasting echter niet plaats bij een ingevolge enige bepaling van de belastingwet genomen voor bezwaar vatbare beschikking. De bestreden besluiten staan dan ook niet ter beoordeling van de belastingrechter. Buiten het in art. 26 lid 1 van de AWR bedoelde beroep inzake een belastingaanslag of een ingevolge een bepaling van de belastingwet genomen voor bezwaar vatbare beschikking, waarbij eventueel toepassing kan worden gegeven aan art. 8:73 van de Awb, heeft de belastingrechter immers geen zelfstandige bevoegdheid tot het toekennen van een vergoeding voor geleden schade. Rechtbank verklaart zich onbevoegd en overweegt ten overvloede dat de burgerlijke rechter - gelet op de leer van de formele rechtskracht - van de rechtmatigheid van de aanslagen moet uitgaan. Ook het beginsel van gelijkheid voor de openbare lasten noopt niet tot terugbetaling van de aanslagen, aldus de rechtbank.

[Bron Uitspraak]