De heer X exploiteert in vof-verband met zijn echtgenote een melkveebedrijf. In 2000 sluiten zij een voorovereenkomst met betrekking tot de oprichting van een bv, ten einde hierin hun vof-aandelen op de voet van art. 18 Wet IB 1964 geruisloos in te brengen. Aldus geschiedt en de bv verklaart zich in januari 2001 akkoord met de door de inspecteur gestelde voorwaarden. In april 2002 emigreren X en zijn echtgenote naar Denemarken. Kort daarvoor is een Deens filiaal van de bv aldaar ingeschreven. Na een boekenonderzoek stelt de inspecteur dat de geruisloze inbreng en de lijfrenteaftrek ten onrechte is toegepast en vordert de stakingswinst over 2000 bij X na. Rechtbank Haarlem stelt de inspecteur in het gelijk. Hof Amsterdam oordeelt echter dat de onderneming niet is gestaakt, doch slechts is verplaatst (conform HR 9 maart 2010, nr. 08/01448, V-N 2010/15.20). Na de emigratie is de identiteit van de onderneming namelijk wezenlijk gelijk gebleven. Zo is de oude veestapel weliswaar verkocht, maar is men in Denemarken blijven werken met Holstein-Frisian-koeien. De inbreng in de bv is dus geen onderdeel van een geheel van rechtshandelingen gericht op de overdracht of liquidatie van de onderneming. De aanslag wordt vernietigd. De Staatssecretaris van Financiën gaat in cassatie.
De Hoge Raad oordeelt dat de omstandigheid dat de op de nieuwe locatie uitgeoefende onderneming soortgelijk is aan de op de oude locatie uitgeoefende onderneming, nog niet de conclusie rechtvaardigt dat geen sprake is van staking. Er is meer nodig dan dat de ondernemer/leidinggevende dezelfde is gebleven. Zo moeten voor de bedrijfsuitoefening wezenlijke bestanddelen worden overgebracht naar de nieuwe locatie en daardoor is de onderneming van X gestaakt. Het beroep van de Staatssecretaris is gegrond.