Belanghebbende, X, krijgt verscheidene aanslagen inkomsten- en vermogensbelasting waartegen hij procedeert. X geniet voor de bestreden aanslagen uitstel van betaling. X betaalt na verlies van de procedures de aanslagen, verhoogd met heffings- en invorderingsrente. X trekt de betaalde rentes af van zijn inkomsten uit vermogen. Volgens hem is namelijk sprake van een rechtstreeks verband tussen de door hem aangegane schuld, zijnde de uitgestelde betaling van de belastingschulden, en het rentedragende banksaldo als bron van inkomen. De inspecteur vindt dat X de rente maar beperkt mag aftrekken, omdat volgens de inspecteur sprake is van persoonlijke verplichtingenrente. Rechtbank Arnhem verklaart het beroep van X ongegrond. X komt in hoger beroep.
Hof Arnhem overweegt dat de betaalde invorderingsrente kan worden aangemerkt als kosten die X heeft gemaakt tot behoud van de inkomsten uit het banktegoed. X heeft de belastingaanslagen niet betaald terwijl hij wel over voldoende liquide middelen beschikte. X heeft gekozen te verzoeken om uitstel van betaling en van het verleende uitstel vervolgens ook daadwerkelijk gebruik te maken. Dit leidde ertoe dat X op dat banktegoed een hogere rente ontving dan hij aan invorderingsrente verschuldigd zou worden, dan wel, bij betaling van de aanslagen, over een eventuele latere vermindering van die aanslagen vergoed zou krijgen. Onder die omstandigheden bestaat een directe relatie tussen het banktegoed en de belastingschuld en kan de betaalde invorderingsrente worden aangemerkt als kosten die X heeft gemaakt tot behoud van de inkomsten uit het banktegoed. Daaraan doet niet af dat de belastingschulden niet zijn aangegaan met het oog op de verwerving van rente-inkomsten. Voldoende is dat zij in stand zijn gelaten met dat oogmerk. Volgens het hof geldt dit niet voor de heffingsrente omdat er geen directe band is tussen de betaalde heffingsrente en de ontvangen bankrente. Het beroep is gegrond.