Vitens wordt door de gemeente Wijk bij Duurstede aangeslagen in de precariobelasting voor de aanwezigheid van waterleidingen in gemeentegrond. Vitens vecht de aanslag aan bij de belastingrechter en beroept zich daarbij op een aandeelhoudersconvenant dat een van de rechtsvoorgangers van haar heeft gesloten met onder andere de gemeente. Hof Amsterdam oordeelt dat dit convenant niet aan de heffing van precariobelasting in de weg staat (Hof Amsterdam 30 juni 2020, ECLI:NL:GHAMS:2020:1765, V-N 2020/60.29.20). Hooguit kan uit het convenant een terugbetalingsverplichting voor de belasting voortvloeien maar daar kan alleen de civiele rechter een oordeel over vellen, aldus het hof. Vitens besluit daarop naar de civiele rechter te stappen, en met succes. De civiele kamer van Hof Arnhem-Leeuwarden bepaalt in een verklaring voor recht dat de gemeente met het heffen van precariobelasting van Vitens tekort is geschoten in de nakoming van het convenant (Hof Arnhem-Leeuwarden 3 augustus 2021, ECLI:NL:GHARL:2021:7379). Daarbij overweegt het hof dat opzegging van het convenant alleen mogelijk is bij zwaarwegende gronden en dat belastingheffing door gemeenten hieronder niet valt. De gemeente gaat in cassatie.

Advocaat-generaal Wesseling-van Gent kan zich vinden in het oordeel van de civiele kamer van Hof Arnhem-Leeuwarden dat de gemeente het convenant met Vitens heeft geschonden door aanslagen precariobelasting op te leggen. Met het oordeel heeft Hof Arnhem-Leeuwarden de bevoegdheidsverdeling tussen belastingrechter en burgerlijke rechter niet miskend. De burgerlijke rechter was bevoegd om kennis te nemen van de vorderingen van Vitens omdat die vorderingen niet zien op de fiscaalrechtelijke bevoegdheid van de heffingsambtenaar om precariobelasting te heffen, maar op de civielrechtelijke beoordeling van de nakoming van de verplichtingen uit het convenant.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 228