X is samen met haar echtgenoot A middellijk aandeelhouder in C bv. C bv betaalt op basis van valse facturen geldbedragen op een Zwitserse coderekening waar A over beschikt. Het geld van die coderekening wordt overgeboekt naar een Zwitserse bankrekening die op naam van X en A gezamenlijk staat. Van die rekening worden consumptieve uitgaven gedaan. Zowel de bankrekeningen als de inkomsten uit aanmerkelijk belang die op die bankrekening terecht komen, houden X en A buiten hun aangiften inkomstenbelasting over een lange reeks van jaren. Als A en X de inspecteur bij wijze van inkeer informeren over de situatie volgt een reeks van navorderingsaanslagen voor X en A met vergrijpboeten en rente. X en A gaan tevergeefs in bezwaar en beroep. In hoger beroep zijn de vergrijpboeten en de heffingsrente in geschil.

Hof Amsterdam oordeelt dat de inspecteur niet voldoet aan de op hem rustende bewijslast dat sprake is van grove schuld bij X. X had geen actieve rol bij het opzetten van de werkwijze met valse facturen en er zijn scenario's mogelijk waarbij het voor X niet duidelijk was waar het geld vandaan kwam en of daar fiscale gevolgen aan kleven. X kan wellicht worden verweten dat zij heeft nagelaten zich af te vragen of gelden op Zwitserse bankrekeningen op enigerlei wijze in haar aangiften verantwoord hadden moeten worden, maar dit feit is onvoldoende om haar het verwijt van grove schuld te maken. Ook kan kennis of verwijtbaarheid van A niet aan X worden toegerekend. Het hof vernietigt de vergrijpboeten. De heffingsrente wordt niet gematigd. De matiging die geldt voor de belastingrente voor de periode waarin het belastingbedrag al in de portemonnee van de fiscus zit, geldt niet voor de heffingsrente. De beroepen zijn gegrond.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Algemene wet inzake rijksbelastingen 67e