X is een van de vennoten van een VOF. Vanaf juli 2007 draagt deze vennootschap nagenoeg geen loonheffing en omzetbelasting meer af en vanaf oktober 2007 worden geen aangiften meer ingeleverd. Op 14 april 2009 houdt de VOF op te bestaan. De ontvanger stelt X op 18 november 2009 aansprakelijk voor de niet betaalde naheffingsaanslagen omzetbelasting en loonheffing. Op 2 april 2010, kort na de ontvangst van een dwangbevel, maakt X bezwaar tegen deze aansprakelijkstelling. De ontvanger verklaart het bezwaar niet ontvankelijk en overweegt ambtshalve dat X (wel degelijk) aansprakelijk is voor de belastingschulden. Rechtbank Leeuwarden beperkt zich tot de vraag of de niet-ontvankelijkheid terecht is, beantwoordt deze vraag bevestigend en verklaart het beroep van X ongegrond. X stelt dat de rechtbank zich niet had mogen beperken tot de ontvankelijkheidsvraag. X stelt dat de ontvanger zijn bezwaar namelijk met toepassing van art. 6:11 Awb ontvankelijk vond en daarna het bezwaar op inhoudelijke gronden heeft afgewezen.
Hof Leeuwarden verwerpt het betoog van X dat de ontvanger zijn bezwaar met toepassing van art. 6:11 Awb ontvankelijk zou hebben geacht. Uit de uitspraak op bezwaar blijkt volgens het hof namelijk onmiskenbaar dat de ontvanger het bezwaar wegens termijnoverschrijding niet-ontvankelijk heeft verklaard. In de uitspraak wordt op geen enkele manier (expliciet of impliciet) verwezen naar art. 6:11 Awb. Het hof oordeelt dat de rechtbank het beroep van X in zoverre terecht ongegrond heeft verklaard. De ziekenhuisopname van X heeft na de bezwaartermijn plaatsgevonden en levert dus geen verschoonbaarheid van de termijnoverschrijding op. Ook hetgeen X verder heeft gesteld, is geen reden om de termijnoverschrijding te passeren. Voor zover het beroep de ambtshalve genomen beslissing betreft, had de rechtbank zich onbevoegd moeten verklaren.