De Hoge Raad oordeelt dat het voor het recht op een proceskostenvergoeding niet uitmaakt of een incidenteel hoger beroep is opgenomen in een afzonderlijk geschrift of in het verweerschrift tegen het principale hoger beroep.
X gaat in bezwaar en beroep tegen een naheffingsaanslag BPM. Rechtbank Den Haag verklaart het beroep gegrond en kent voor zowel bezwaar als beroep een proceskostenvergoeding toe. In hoger beroep corrigeert Hof Den Haag de hoogte van de vergoeding in beroep wegens gewijzigde puntwaarden, maar vernietigt daarmee ook de vergoeding voor de bezwaarfase.
De Hoge Raad oordeelt dat het voor het recht op een proceskostenvergoeding niet uitmaakt of een incidenteel hoger beroep is opgenomen in een afzonderlijk geschrift of in het verweerschrift tegen het principale hoger beroep (zie HR 17 januari 2025, ECLI:NL:HR:2025:46, V-N 2025/5.27, r.o. 2.3). Verder bestaat bij een vernietiging van de bestreden uitspraak automatisch recht op een proceskostenvergoeding, ongeacht de gronden van die vernietiging. Die gronden kunnen wel een rol spelen bij het bepalen van het gewicht van de zaak. Verder had het hof de proceskostenvergoeding voor de bezwaarfase niet mogen vernietigen, nu de inspecteur deze beslissing van de rechtbank in hoger beroep niet heeft bestreden. De Hoge Raad casseert de hofuitspraak en berekent de proceskostenvergoeding voor het incidentele hoger beroep met een wegingsfactor van 0,25 op € 227. Over de vergoeding in cassatie wordt nog geen oordeel gegeven, in verband met de Wet herwaardering proceskostenvergoedingen WOZ en BPM. X krijgt de gelegenheid aannemelijk te maken dat sprake is van een bijzonder geval dat buiten de werkingssfeer van de wet valt, als bedoeld in r.o. 3.5.2 van HR 17 januari 2025, ECLI:NL:HR:2025:46, V-N 2025/5.27).
Wetsartikelen:
Algemene wet bestuursrecht 8:108
Algemene wet bestuursrecht 8:75
Instantie: Hoge Raad
Rubriek: Fiscaal bestuurs(proces)recht
Editie: 10 juni
Informatiesoort: VN Vandaag