Belanghebbende, X, en zijn echtgenote woonden van 1 november 1975 tot 1 april 1980 op de bovenverdieping van een pand. Deze verdieping had een eigen ingang en beschikte over eigen sanitaire voorzieningen. Vanaf november 1975 is X op de benedenverdieping van het pand een drogisterij gaan exploiteren. X en zijn echtgenote hebben in het jaar 1990 het pand in eigendom verkregen. Het pand was juridisch niet gesplitst. X heeft zowel de boven- als de benedenverdieping vanaf de aankoop als ondernemingsvermogen aangemerkt. De bovenverdieping stond van 1 april 1980 tot 1 april 1991 leeg. Vanaf 1 april 1991 is deze verdieping verhuurd. De huuropbrengsten zijn als bedrijfsopbrengsten verantwoord. Op 12 december 1997 is X met zijn echtgenote een vof aangegaan. Het hele pand is hierbij ingebracht. X en zijn echtgenote staken de onderneming in het jaar 2008, maar geven geen stakingswinst aan betreffende de overbrenging van de bovenverdieping naar privé. De inspecteur verhoogt de stakingswinst met de boekwinst daarvan. X komt in beroep en stelt dat de bovenverdieping vanaf de aankoop tot het verplicht privévermogen had moeten worden gerekend. Het beroep wordt ongegrond verklaard. X komt in hoger beroep.
Volgens Hof Den Haag is de inspecteur niet geslaagd in het van hem verlangde bewijs dat de aankoop van het woongedeelte een voldoende band met de bedrijfsuitoefening had om een keuze tot bedrijfsvermogen te rechtvaardigen. Als hoofdregel geldt dat een zelfstandig rendabel te maken gedeelte van een pand dat voor belegging is bestemd verplicht tot het privévermogen van de belastingplichtige behoort. Het woongedeelte behoorde vanaf de aankoop steeds tot de privévermogens van X en zijn echtgenote. Het hoger beroep van X is gegrond.
Wetsartikelen:
Wet inkomstenbelasting 2001 3.8