De heer X trouwt in 1997 met mevrouw Y, die op dat moment al meer dan 20 jaar zijn levenpartner was. In 1999 gaan X en Y gescheiden leven. Het huwelijk eindigt in 2000 door echtscheiding. Y heeft de eigendom van diverse panden, waarin kamers voor raamprostitutie worden geëxploiteerd. De panden zijn in 1996 door X en Y ingebracht in A nv. In 1999 komt in een civiele procedure vast te staan dat de inbreng onverplicht heeft plaatsgevonden en dat Y dus nog steeds de eigendom van de panden heeft. In geschil is de aan X opgelegde ib/pvv-navorderingsaanslag over 2000, alsmede de 50% vergrijpboete. X heeft over dat jaar niet tijdig aangifte gedaan en stelt dat het civiele vonnis ook in fiscale zin moet worden gevolgd. Rechtbank Haarlem oordeelt echter dat de exploitatie-inkomsten terecht als winstuitdeling van A nv bij X zijn belast. De navordering wordt verlaagd, omdat het in aanmerking te nemen bijzondere tarief van 25% is. De boete wordt ook gematigd wegens het overschrijden van de redelijke termijn. Partijen gaan in hoger beroep.
Hof Amsterdam oordeelt dat fiscaal niet relevant is of de inkomsten rechtmatig zijn genoten, aangezien de feitelijke gang van zaken doorslaggevend is. Dit zou wellicht anders zijn als door de civiele rechter ook de gerechtigdheid tot de door A nv genoten exploitatie-inkomsten zou zijn herzien. X voldoet voorts niet aan de op hem rustende verzwaarde bewijslast. De inspecteur heeft de bij X in aanmerking te nemen winstuitdeling gebaseerd op een redelijke schatting. Het beroep van X is met betrekking tot de boete gegrond. De rechtbank heeft namelijk ten onrechte geen rekening gehouden met het feit dat de aanslag is vastgesteld met omkering en verzwaring van de bewijslast. De boete wordt daarom verminderd tot € 100.000.