Uli Hoeness, oud-voetballer en -baas van Bayern München, schopte op 7 juli 1974 in de WK-finale Johan Cruijff onderuit. Nederland kreeg een strafschop, maar Hoeness kreeg geen rode kaart. Nu krijgt hij die alsnog van de Duitse strafrechter. Een gevangenisstraf van 3,5 jaar voor het niet betalen van belasting voor een bedrag van ongeveer € 27 mln. Rechter Rupert Heindl, die in de Duitse media de bijnaam ‘Richter Gnadenlos' geniet, stelde vast dat Hoeness te laat was ingekeerd en daarbij ook nog een veel te laag bedrag had opgegeven. Hoeness was geen echte inkeerder.
‘Sie haben sich selbst ans Messer geliefert', zo sprak de rechter de verdachte, tevens worstfabrikant, toe. In Duitse kranten lees ik dat daar in het jaar 2012 bijna 13.000 belastingfraudeurs door de strafrechter zijn veroordeeld. Daaronder zijn bekende ondernemers en hoge politieke functionarissen.
Fraude kost veel gemeenschapsgeld, zowel aan gemiste inkomsten als aan hoge opsporingskosten. Ik kijk uit naar de dag waarop de politiek beslist dat de veroordeelde fraudeur ook die kosten gaat vergoeden. Veroordeling van fiscale fraudeurs door de strafrechter komt bij ons weinig voor. Meestal legt de belastinginspecteur een boete op. In de Richtlijn AAFD (afspraken Belastingdienst/OM) staat: ‘Zaken waarbij de fiscus opzettelijk is benadeeld voor € 125.000 of meer komen in beginsel voor vervolging in aanmerking.'
Uit gepubliceerde fiscale jurisprudentie is af te leiden dat vele zogenoemde inkeerders de Nederlandse Staat jarenlang stelselmatig en opzettelijk voor meer dan € 125.000 hebben opgelicht. Waarom handelt de fiscus dat in stilte af? Zoals Peter Wattel lang geleden al zei: ‘In Nederland hebben we liever dreigende ambtelijke taal in een blauwe enveloppe dan een strafprocedure.' Daar komt bij dat we in ons land nogal wat rechters en officieren van justitie hebben die voor wat betreft het onderwerp ‘fraude' vallen in de categorie: ‘niet kunnen en niet willen'. Het is wel erg goedkoop om alleen een enkele bekende Nederlander voor de strafrechter te slepen.
Intussen heeft Johan Cruijff in zijn wekelijkse column in De Telegraaf zich (uiteraard) ook met de zaak Hoeness bemoeid. Hij roemt de manier waarop Uli Hoeness zijn straf heeft geaccepteerd, maar zegt er meteen bij dat Nederlandse bankdirecteuren een voorbeeld kunnen nemen aan de manier waarop Hoeness zijn celstraf aanvaardt. Cruijff heeft in elk geval het gerespecteerde dagblad Die Frankfurter Allgemeine aan zijn zijde. Die krant schreef: ‘Für Banken die immer noch behaupten ein anderes Geschäftsmodell als Roulett und Baccara zu verfolgen, können keine abweichenden Regeln gelten.'
Staatssecretaris Weekers moest in januari aftreden vanwege het niet onbelangrijke, maar in wezen onbenullige geklungel met Toeslagen. Eigenlijk had hij moeten aftreden op 2 september 2013, de dag dat hij wederom met een boetevrije inkeerregeling kwam tot 1 juli 2014 voor lieden die het echt niet meer verdienden. Zij willen (met behulp van een leger van adviseurs; toets op Google maar eens ‘inkeerregeling' in) alsnog inkeren in de wetenschap dat in veel landen het bankgeheim eindigt. Deze lieden hebben zich bij eerdere inkeerregelingen stil gehouden. Zij zijn gewoon veel te laat. Net zoals Uli Hoeness.
13
