Belanghebbende, X, is een vennootschap onder firma die een detailhandel exploiteert in antiek, interieurartikelen, stoffen, kleding, decoratie, accessoires, sieraden en geschenkartikelen. De belastingdienst legt X een naheffingsaanslag omzetbelasting op over het tijdvak 1 januari 2003 tot en met 31 december 2006 van € 3166 met een vergrijpboete van € 791 en een bedrag van € 642 aan heffingsrente. Tijdens de behandeling van het beroep ter zitting van Rechtbank Arnhem sluiten X en de belastingdienst een compromis. Overeengekomen wordt dat de naheffingsaanslag, de beschikking heffingsrente en de boetebeschikking worden vernietigd en dat de inspecteur aan X het door haar voldane griffierecht vergoedt en een forfaitaire proceskostenvergoeding betaalt. In hoger beroep claimt X een integrale proceskostenvergoeding. X beroept zich op dwaling.
Hof Arnhem oordeelt dat X gebonden is aan het ter zitting van de rechtbank gesloten compromis en dat X zich tevergeefs beroept op dwaling. Het hof gaat er vanuit dat X zich beroept op wederzijdse dwaling als bedoeld in art. 6:228, eerste lid, onder c, BW. Het hof wijst dit beroep af en overweegt daarbij als volgt. Uit het proces-verbaal van de zitting van de rechtbank leidt het hof af dat op die zitting het (toen nog: voorstel voor een) compromis uitgebreid is besproken en dat de gemachtigde van X tijd is gegund zich een beeld te vormen van de inhoud en de (financiële) gevolgen ervan. Vervolgens heeft de gemachtigde bevestigd dat hij akkoord ging met het voorstel. Het hof acht het - gelet op de expertise van de gemachtigde, op hetgeen ter zitting van de rechtbank is voorgevallen en op de aard van het compromis (de gevolgen van het toepassen van de forfaitaire proceskostenveroordeling) - niet aannemelijk dat de gemachtigde ter zitting heeft gedwaald over de inhoud van het compromis of de gevolgen daarvan. Het hof verklaart het hoger beroep van X ongegrond.