Erflaatster A is overleden in 2001. Ten name van A worden na haar overlijden diverse aanslagen en beschikkingen opgelegd. A heeft volgens de wet twee erfgenamen, X1 en X2. Aangezien X2 onvindbaar is, zijn de aanslagen en beschikkingen toegezonden "aan de erven per adres X1". X1 verwerpt de nalatenschap. Tegen de aanslagen en beschikkingen zijn vervolgens wel door een advocaat in naam van X1 bezwaren ingediend. Deze advocaat gaat daarna in naam van "de erven A" in beroep tegen de uitspraken op bezwaar. Hof 's-Hertogenbosch verklaart de bezwaren van X1 alsnog niet-ontvankelijk. Beide partijen gaan in cassatie. De Staatssecretaris van Financiën stelt dat het hof de beroepen niet-ontvankelijk had moeten verklaren, aangezien X1 de nalatenschap heeft verworpen en het uitgesloten is dat de onvindbare X2 zich heeft laten vertegenwoordigen.
De Hoge Raad oordeelt dat het beroepschrift door een advocaat in naam van de erven is ingediend en dat daarom diens procesvertegenwoordigingsbevoegdheid wordt verondersteld. Dit vloeit voort uit het bepaalde van art. 8:24, derde lid, Awb. De rechter kan namelijk niet van een advocaat verlangen dat hij een schriftelijke machtiging overlegt. Het hof heeft X1 voorts terecht een vergoeding van de bezwaarkosten onthouden. X1 heeft de nalatenschap namelijk verworpen en is geen erfgenaam meer. X1 was dus ook niet bevoegd om in die hoedanigheid bezwaar te maken. Indien X1, die door een advocaat werd bijgestaan, al redelijkerwijs mocht menen dat zij tegen de aanslagen en beschikkingen moest of mocht opkomen, doet die omstandigheid in dit verband niet ter zake. Zowel het beroep van de Staatssecretaris (11/00309) als de beroepen van de erven (11/00309 en 11/00342) zijn ongegrond. De Staatssecretaris moet de erven inzake 11/00309 wel de proceskosten vergoeden.