Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat geen sprake is van ROW, aangezien X zich borg heeft gesteld voor een lening die Q is aangegaan bij de bank. Q is geen vennootschap in de zin van art. 4.6 Wet IB 2001, zodat art. 3.92 lid 1 onderdeel a Wet IB 2001 niet van toepassing is. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie zonder nadere motivering ongegrond (art. 81 Wet RO).

De registratieplicht van juridische entiteiten van hun uiteindelijk belanghebbenden in het handelsregister en de daarmee verband houdende verplichtingen, treedt 27 september 2020 in werking.

Hof Amsterdam wijst het verzoek van X om een twintig jaar oude uitspraak te herzien af. De door X aangedragen feiten en omstandigheden houden geen nova in en hadden ook niet tot een andere uitspraak kunnen leiden. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie zonder nadere motivering ongegrond (art. 81 Wet RO).

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt na verwijzing door de Hoge Raad dat er ook betalingsonmacht is als A bv, ondanks dat zij over voldoende liquide middelen beschikt, in verband met haar overige verplichtingen feitelijk die liquide middelen niet aanwendt voor de voldoening van de belastingschulden. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie zonder nadere motivering ongegrond (art. 81 Wet RO).

Hof Amsterdam oordeelt in hoger beroep dat de verdagingsbrief van de inspecteur tijdig (18 februari 2016) op de post is gedaan. De termijn voor het doen van de uitspraak op bezwaar eindigde namelijk op 22 februari 2016. Gegeven de nog niet onherroepelijke informatiebeschikking is ook het tweede beroep niet-ontvankelijk. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie zonder nadere motivering ongegrond (art. 81 Wet RO).

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt in hoger beroep dat de werkzaamheden van de heer X geen bron van inkomen zijn door het ontbreken van een objectieve voordeelsverwachting.

Hof ’s-Hertogenbosch oordeelt dat art. 131 Waterschapswet niet is geschonden omdat de heffingsambtenaar uitspraak op bezwaar doet op het moment dat de WOZ-beschikking van X bv al onherroepelijk vaststaat.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat X niet voldoet aan de verzwaarde bewijslast dat zijn inkomen te hoog is vastgesteld. De overgelegde facturen tonen niet overtuigend aan dat hij voldoet aan het urencriterium en de zakelijke auto- en transportkosten heeft gemaakt.

Hof 's-Hertogenbosch bevestigt dat de redelijke behandeltermijn eindigt op het moment de inspecteur geheel tegemoet is gekomen aan het bezwaar. De immateriële schadevergoeding is daarom juist berekend door de rechtbank.

Rechtbank Rotterdam oordeelt dat de uitspraak op het WOZ-bezwaar een zorgvuldigheids- en motiveringsgebrek bevat, maar passeert dit gebrek omdat X geen nadeel ondervindt.

Hof ’s-Hertogenbosch oordeelt dat de rechtbank ten onrechte geen beslissing heeft genomen over de wettelijke rente met betrekking tot een immateriële schadevergoeding.

Hof Amsterdam oordeelt dat de inspecteur aannemelijk maakt dat sprake is van kwade trouw. Volgens het hof wist X ten tijde van het doen van de IB-aangifte 2011 dat de onroerende zaken voor een veel te lage prijs waren overgedragen. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie zonder nadere motivering ongegrond (art. 81 lid 1 Wet RO).

De Hoge Raad oordeelt dat het onbegrijpelijk is dat de rechtbank in verzet oordeelt dat zij geen aanleiding ziet om het beroep mede te beschouwen als een beroep tegen het uitblijven van een beslissing op de verzoeken om ambtshalve vermindering van de aanslagen 2016.

De Hoge Raad geeft uitleg over het begrip ‘nieuwe jurisprudentie’ in het kader van verzoeken om ambtshalve vermindering. Een redelijke uitleg van de regels over nieuwe jurisprudentie brengt mee dat de inspecteur niet kan weigeren een aanslag ambtshalve te verminderen indien hij bij het opleggen van die aanslag is uitgegaan van een rechtsopvatting waarvan hij redelijkerwijs niet mocht menen dat die juist was.

De Hoge Raad oordeelt dat de omstandigheid dat de CO₂-uitstoot van gelijksoortige binnenlandse en buitenlandse auto’s door de restantvoorraadregeling afwijkt, leidt alleen dan niet tot strijd met art. 110 VWEU, indien de voor de buitenlandse auto te heffen BPM wordt berekend naar de CO₂-uitstoot die is vastgesteld volgens de methode die voor de belastingplichtige het meest voordelig is.

De Hoge Raad wijst het wrakingsverzoek af, omdat hetgeen daarin aangedragen niet de daaruit door X getrokken conclusie rechtvaardigt dat de betrokken raadsheren vooringenomen zijn en evenmin dat daarvoor een objectief gerechtvaardigde vrees bestaat.