Belanghebbende, X, is woonachtig in Nederland en eigenaar van een woning in Zwitserland, die gedeeltelijk is gefinancierd met een hypothecaire geldlening. X wenst met een beroep op art. 2.17 (oud) Wet IB 2001 de waarde van de woning tot haar box-3-vermogen te rekenen, terwijl haar fiscaal partner de schuld met betrekking tot de woning tot diens rendementsgrondslag rekent. In geschil is of de grondslagverdeling tussen partners ex art. 2.17 Wet IB 2001 voor de toepassing van het oude belastingverdrag met Zwitserland doorwerkt naar de voorkomingsbreuk en X – door deze keuze – recht heeft op voorkoming van dubbele belasting voor de gehele waarde van de woning. De Hoge Raad oordeelt dat het tot 1 januari 2010 onder het oude belastingverdrag met Zwitserland mogelijk was de waarde van een in Zwitserland gelegen onroerende zaak aan één fiscaal partner toe te rekenen, terwijl de schuld voor deze woning werd toegerekend aan de andere partner. In afwijking van het hof dat een voorkoming op brutobasis voorstaat, is de Hoge Raad van oordeel dat het oude belastingverdrag met Zwitserland een voorkoming van dubbele belasting voorschrijft op nettobasis, dus rekening houdend met de schuld die op de woning rust (HR 1 december 2006, nr. 42.211, BNB 2007/68). Nu X de financieringsschuld met toepassing van het tot 1 januari 2010 geldende art. 2.17 Wet IB 2001 voor 100% heeft toegedeeld aan haar echtgenoot, betekent dit dat zij niettemin recht heeft op voorkoming van dubbele belasting voor de gehele waarde van de Zwitserse woning. Nu het gelijk aan X is, is het cassatieberoep van de Staatssecretaris van Financiën ongegrond.
Wetsartikelen:
Wet inkomstenbelasting 2001 5.3
Wet inkomstenbelasting 2001 2.17
Informatiesoort: VN Vandaag
Rubriek: Inkomstenbelasting, Internationaal belastingrecht
Instantie: Hoge Raad
Editie: 28 oktober