Belanghebbende, X nv, exploiteert een stortplaats in de provincie Zuid-Holland. In verband met de voorgenomen sluiting stelt Gedeputeerde Staten in 2008 het door X nv ingediende nazorgplan vast waarin het doelvermogen is bepaald op € 3.589.000. Later wordt het doelvermogen herrekend in verband met herziening van de rekenrente. De heffingsambtenaar van de provincie legt X nv met dagtekening 15 april 2014 een aanslag nazorgheffing op voor het jaar 2014. Op 24 oktober 2014 trekt de heffingsambtenaar deze aanslag in, omdat deze was gebaseerd op een verordening die op dat moment niet (meer) gold. Op diezelfde dag legt de heffingsambtenaar aan X nv de thans in geschil zijnde aanslag nazorgheffing op. Die aanslag is gebaseerd op de verordening nazorgheffing 2014 die is vastgesteld op 17 september 2014, op 1 oktober 2014 in werking is getreden en terugwerkt tot 1 januari 2014.

Hof Den Haag oordeelt dat de provincie Zuid-Holland terecht een aanslag nazorgheffing aan X nv heeft opgelegd. Het hof verwerpt het standpunt van X nv dat de verordening 2014 onverbindend is omdat aan deze verordening terugwerkende kracht is verleend. Het hof overweegt dat de terugwerkende kracht slechts van relatieve betekenis is en bovendien voldoende voorzienbaar. Het hof verwerpt ook de stelling dat uit de verordening en de tabel de materiële belastingschuld voor X nv niet voldoende kenbaar zou zijn. De heffing komt niet in strijd met de artikelen 14 en 16 van de AWR. Naar het oordeel van het hof is van navordering geen sprake. Er vindt immers geen aanpassing van de heffing over eerdere jaren plaats, maar een hogere heffing in 2014 als gevolg van het aangepaste doelvermogen.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet milieubeheer 15.44 en 15.45