Belanghebbende, X nv, exploiteert in de gemeente Naarden een gas- en elektriciteitsnetwerk. De heffingsambtenaar van deze gemeente legt aan X nv de in geschil zijnde voorlopige aanslag precariobelasting op voor gas- en elektriciteitsleidingen in gemeentegrond. X nv beroept zich op afspraken uit het verleden die aan de heffing van precariobelasting in de weg zouden staan, omdat de gemeente op grond van deze afspraken een gedoogplicht zou hebben voor de leidingen. Voor voorwerpen ten aanzien waarvan de gemeente een gedoogplicht heeft, mag de gemeente op grond van een gemeentelijke vrijstelling niet heffen.

Volgens de Hoge Raad is het oordeel van Hof Arnhem-Leeuwarden dat X nv als netwerkbeheerder zich kon beroepen op een vrijstelling in de precariobelasting, onvoldoende gemotiveerd. Bij de verkoop van de aandelen van het regionale energiebedrijf hebben de betrokken gemeenten in een overeenkomst beloofd dat zij de eerste 10 jaar geen precariobelasting zouden heffen voor gas- en elektriciteitsleidingen in de gemeentegrond. De Hoge Raad oordeelt dat eerst moet worden onderzocht of de rechten uit deze in 1999 gesloten verkoopovereenkomst wel zijn overgedragen aan X nv. De Hoge Raad verklaart het cassatieberoep van B. en W. gegrond en verwijst de zaak naar Hof Amsterdam voor een hernieuwd onderzoek van de zaak in volle omvang. Daarbij overweegt de Hoge Raad dat een beroep op de vrijstelling niet opgaat als de bij een dergelijke verkoopovereenkomst verleende toestemming voor gebruik van gemeentegrond is gegeven op grond van de publiekrechtelijke bevoegdheid van de gemeente. Er is dan geen sprake van een gedoogplicht voor de gas- en/of elektriciteitsleidingen die aan de heffing van precariobelasting in de weg staat (vgl. HR 21 januari 1987, nr. 24060, BNB 1987/104 en HR 13 augustus 2004, nrs. 37408, 37409 en 37410, BNB 2004/368).

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 228