Hof Den Haag oordeelt in hoger beroep dat de bewijslast niet kan worden omgekeerd omdat X niet op de juiste wijze is aangemaand om alsnog de IB-aangifte te doen. De aanmaning is namelijk verstuurd naar zijn officiële woonadres, terwijl de inspecteur wist dat X in voorlopige hechtenis zat.

Hof Den Haag oordeelt in hoger beroep dat X zonder aanvullend bewijs met de giftkwitanties niet aannemelijk maakt dat ieder jaar € 5000 giften aan de stichting is gedaan.

Rechtbank Den Haag handhaaft de aanslag IB 2017, vermindert het gecorrigeerde PGB-inkomen niet, en vermindert slechts de boete wegens het niet doen van aangifte.

Het impliciete bezwaar van X tegen een restschuld is niet-ontvankelijk nu hij feitelijk bezwaar maakt tegen een mededeling inzake omzetting van die schuld.

Hof Den Haag oordeelt dat X geen recht heeft op een IB-vrijstelling uit het Zetelverdrag tussen het Internationaal Strafhof en Nederland. X is namelijk niet aan te merken als ‘official of the Court’ als bedoeld in het Zetelverdrag. Ook is hij niet aan te merken als ‘staff of the Court’.

Het hof mag niet oordelen over een verzoek tot schadevergoeding voor de verwerking van betalingen door de Belastingdienst. Hij mag wel oordelen over vergoeding van immateriële schade indien de redelijke termijn is verstreken.

A-G Wattel is van mening dat de volmacht van de gemachtigde niet toereikend is om alleen over de griffierechtvergoeding te procederen. De inspecteur heeft de fout van het hof inmiddels hersteld door aanvullend € 93 te betalen, zodat het cassatieberoep niet-ontvankelijk is. Art. 19a Wet BPM 1992 geldt voor alle BPM-procedures “gestart naar aanleiding van een voldoening op aangifte”, dus juist ook als het geschil alleen (nog) maar gaat over de proceskostenvergoeding en het griffierecht.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat X geen recht heeft op een proceskostenvergoeding in verband met het ingetrokken beroep, omdat niet is tegemoetgekomen aan haar beroep. De aanmaningskosten zijn terecht opgelegd.

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State oordeelt dat de geheimhoudingsplicht van art. 67 AWR een uitputtende regeling is die ook van toepassing is op de verstrekking van onder de geheimhoudingsplicht vallende informatie over de verzoeker zelf.