Het Litouwse Vakarų Baltijos laivų statykla UAB bouwt verschillende soorten schepen. Op 7 oktober 2009 sluit Vakarų een overeenkomst met een klant voor de bouw van een vrachtschip. Tijdens de bouw wordt 80.600 liter brandstof aan Vakarų geleverd. De leverancier pompt de brandstof rechtstreeks in de brandstoftanks van het schip. Een deel van de brandstof wordt verbruikt bij het testen van het schip. Vakarų betaalt de aan haar, over de brandstof, in rekening gebrachte accijns bij de voldoening van de aan haar uitgereikte btw-facturen. In 2013 wordt het schip geleverd, met nog 73.030 liter brandstof in de tanks. De klant laat het schip vervolgens zonder vracht vanuit de haven van Klaipėda naar de haven van Stralsund varen, waar het zijn eerste commerciële vracht laadt, die het vervolgens tegen betaling naar de haven van Santander vervoert. Vakarų verzoekt om teruggaaf van de accijns op de brandstof. De Litouwse Belastingdienst wijst dit verzoek af, omdat Vakarų bij de levering van de brandstof aan de klant niet aan alle nationale formele en materiële voorwaarden heeft voldaan. De Litouwse rechter stelt prejudiciële vragen in deze zaak.

Het Hof van Justitie EU stelt vast dat de vrijstelling van art. 14 lid 1 onderdeel c EU-richtlijn 2003/96 van toepassing is op de brandstof die wordt gebruikt om een schip zonder lading te laten varen van een haven in een lidstaat naar een haven in een andere lidstaat. Vervolgens moeten daar goederen worden ingeladen om die te vervoeren naar een haven in een derde lidstaat. Het is volgens het Hof van Justitie EU dan in strijd met het EU-recht dat Litouwen de vrijstelling niet verleent wanneer niet is voldaan aan bepaalde nationale formele voorwaarden. Een en ander doet volgens het Hof van Justitie EU namelijk afbreuk aan het onvoorwaardelijke karakter van de vrijstellingsverplichting, en druist tevens in tegen het evenredigheidsbeginsel.

[Bron Uitspraak]

[Nieuwsbron]