Belanghebbende, X, is als eigenaar van een vakantiewoning (stacaravan) belastingplichtig voor de forensenbelasting. De gemeente Oisterwijk heeft ervoor gekozen om de forensenbelasting niet van de eigenlijke belastingplichtigen zoals X te heffen, maar van de exploitant van het vakantiepark. Daartoe heeft de gemeente een convenant gesloten met die exploitant. Rechtbank Zeeland-West-Brabant is het niet eens met de gemeente dat deze vorm van heffing op grond van art. 64 AWR mogelijk is en vermindert de aanslag forensenbelasting van de exploitant met het op X betrekking hebbende belastingbedrag. Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat art. 64 AWR een toereikende grondslag verschaft voor de onderhavige aanslagen.

Advocaat-generaal IJzerman overweegt dat art. 64 AWR geen ruimte biedt om de belastingplicht voor de forensenbelasting te verleggen van de eigenaren van vakantiewoningen naar de exploitant van het vakantiepark. Naar de A-G meent, schept art. 64 AWR weliswaar de mogelijkheid om een overeenkomstig de geldende wetgeving vastgestelde aanslag, met instemming van een ander, aan die ander op te leggen, maar niet de mogelijkheid om de basiselementen van een bepaalde heffingswet, zoals de daarin gelegen aanwijzing van de belastingplichtige, bij overeenkomst naar een ander te verleggen. Dat betekent volgens de A-G dat het middel slaagt en dat de aanslag nietig is. Overigens merkt de A-G op dat een dergelijk(e) convenant/overeenkomst tussen een gemeente en een exploitant, ook als art. 64 AWR een bepaald convenant zou dekken, geen grondslag kan bieden voor civielrechtelijk verhaal van door de exploitant betaalde forensenbelasting op de verblijfhouder. Ook is het volgens de A-G niet mogelijk om op een aan een exploitant opgelegde aanslag, invorderingsmaatregelen jegens de verblijfhouder te baseren. De A-G adviseert de Hoge Raad om het cassatieberoep van X gegrond te verklaren.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Gemeentewet 223

Algemene wet inzake rijksbelastingen 64