De heer X koopt in 1999 een groot landgoed in Frankrijk. Hieraan worden vervolgens ingrijpende werkzaamheden verricht. In zijn IB-aangifte over 2000 claimt X daarom onder meer onderhoudskosten. Vanwege de dreigende verstrijking van de aanslagtermijn voor 2000 sluiten X en de inspecteur in 2004 een vaststellingsovereenkomst. Hierin is bepaald dat X zich niet zal verzetten tegen een aanslag die na het verstrijken van de aanslagtermijn wordt opgelegd. In 2006 legt de inspecteur de aanslag op met een vergrijpboete van uiteindelijk f 76.484 (€ 34.706). Rechtbank Haarlem vernietigt de boete, aangezien de termijn om een boete op te leggen, is overschreden en de vaststellingsovereenkomst niet expliciet op de boete betrekking had (zie HR 29 april 2011, nr. 09/05158, V-N 2011/23.6). De inspecteur stelt in zijn hoger beroep van 16 december 2011 dat de onderhavige definitieve aanslag is geconverteerd in een navorderingsaanslag en dat de vergrijpboete dus wel tijdig is opgelegd. Hof Amsterdam oordeelt dat het hoger beroep van de inspecteur gelet op de stand van de jurisprudentie kansloos is en dat X dus in principe recht heeft op vergoeding van zijn integrale proceskosten. Aangezien X de procedure echter zo snel mogelijk wil beëindigen, wordt conform diens (uiteindelijke) verzoek de vergoeding vastgesteld op basis van de forfaitaire wettelijke normen. X claimt vergeefs een immateriële schadevergoeding in verband met het verstrijken van de redelijke termijn. Partijen hebben namelijk in onderling overleg besloten om de uitkomst af te wachten van de procedures over het inhoudelijk identieke geschilpunt over 1999.
Wetsartikelen:
Algemene wet bestuursrecht 8:75