X (appelante) en Y zijn in 1992 gehuwd en 17 jaar later, in 2009, gescheiden. De huwelijkse voorwaarden zijn v.w.b. de pensioenaanspraken zodanig geformuleerd dat bij scheiding geen verrekening van ouderdomspensioen behoeft plaats te vinden, uitgezonderd het bijzonder partnerpensioen. Y heeft zijn pensioen opgebouwd in eigen beheer in zijn toenmalige onderneming. Daarna is het pensioenkapitaal overgedragen aan een stichting directiepensioenfonds, waarvan Y het bestuur heeft overgedragen aan twee andere bestuurders die gezamenlijk bevoegd zijn. Na vier tussenarresten oordeelt het gerechtshof (civiele kamer, team familie- en jeugdrecht) over de vraag of er grond is om Y te verplichten tot afstorting van het aan de vrouw (X) toekomende deel van de pensioenaanspraak bij een door de vrouw aan te wijzen pensioenverzekeraar.
Hof ’s-Hertogenbosch oordeelt dat die grond aanwezig is en baseert zich hierbij mede op de uitkomst van een deskundigenonderzoek. De uitkomst is dat - gegeven een pensioenuitvoerder met twee gerechtigden met tegengestelde belangen - het door de stichting gevoerde beleid niet voldoet aan de eisen waaraan het ten minste dient te voldoen. De hof volgt de berekening van de vrouw die de overdrachtswaarde van het bijzonder ouderdomspensioen heeft becijferd op € 205.000. In dit bedrag is een korting op de pensioenrechten verdisconteerd omdat er binnen het uitvoerende lichaam te weinig vermogen aanwezig is. Het hof vernietigt het eerder gewezen tussenarrest waarin de vordering van de vrouw tot afstorting van pensioenrechten is afgewezen en verklaart het arrest uitvoerbaar bij voorraad.