Belanghebbende, X, is het niet eens met een naheffingsaanslag parkeerbelasting. Rechtbank Amsterdam verklaart het beroep op 10 oktober 2016 gegrond wegens schending van de hoorplicht en kent een proceskostenvergoeding toe rekening houdend met een wegingsfactor van 0,5. X stelt hoger beroep in tegen deze uitspraak. De heffingsambtenaar doet vervolgens op 21 december 2016 opnieuw uitspraak op bezwaar, zonder X te horen omdat X niet op de alsnog georganiseerde hoorzitting van 14 november 2016 is verschenen.
Volgens Hof Amsterdam duidt het gebruik van standaard tekstblokken in het beroepschrift erop dat de werkzaamheden van de gemachtigde in de beroepsfase beperkt van omvang zijn geweest. De passages over het niet-horen in de bezwaarfase en die waarin bestreden wordt dat er sprake is van parkeren zijn dermate standaard dat ze in beginsel in elke procedure waarin deze problematiek aan de orde is, gebruikt kunnen worden. Het is het hof uit eigen wetenschap bekend dat de gemachtigde deze tekst in (frequent) voorkomende gevallen ook (standaard) gebruikt. Mede gelet hierop kon de rechtbank volstaan met het toekennen van een proceskostenvergoeding op basis van een wegingsfactor 0,5. Het hof oordeelt dat de heffingsambtenaar niet bevoegd was om een nieuwe uitspraak op bezwaar te nemen lopende het hoger beroep. De grieven van X tegen de nieuwe uitspraak op bezwaar neemt het hof dan ook niet in behandeling. Voor zover X in hoger beroep wel inhoudelijke grieven tegen de naheffingsaanslag heeft willen inbrengen, is dit in strijd met de goede procesorde.
Wetsartikelen:
Algemene wet bestuursrecht 8:75