Woningbouwvereniging X moet over 2014 meer dan € 2 mln aan verhuurderheffing betalen. Volgens X is de verhuurderheffing in strijd met art. 1 EP EVRM, art. 14 EVRM en art. 26 BUPO. X stelt hierbij onder andere dat er sprake is van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen, omdat eigenaren van meer dan tien huurwoningen in de niet-gereguleerde sector niet in de heffing worden betrokken. Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat er geen sprake is van een ongelijke behandeling van gelijke gevallen. Volgens de rechtbank blijkt uit de wetsgeschiedenis namelijk dat de verhuurderheffing zich beperkt tot het gereguleerde segment, omdat de verhuurders die op die markt actief zijn belang hebben bij de stabiliteit en gewaarborgde inkomsten die door de overheid zijn gecreëerd door het verstrekken van objectsubsidies gericht op de bouw van sociale huurwoningen en door het bestaan van de huurtoeslag. Vervolgens merkt de rechtbank op dat, als er al sprake is van gelijke gevallen, de keuze van de wetgever om de heffing te beperken tot het gereguleerde segment daarom niet evident van redelijke grond is ontbloot. Het beroep is ongegrond.

Hof 's-Hertogenbosch oordeelt dat de rechtbank in haar uitspraak het juiste toetsingskader heeft geformuleerd. Ook heeft de rechtbank volgens het hof op goede gronden beslist dat bij toetsing van de verhuurderheffing aan art. 1 EP EVRM de wetgever de aan hem toegekende beoordelingsvrijheid niet heeft overschreden. Het hof merkt hierbij nog wel op dat de door de wetgever beoogde koppeling tussen de verhuurderheffing en de mogelijkheid om die heffing door middel van huurverhoging te compenseren minder direct is dan X heeft gesteld. Het hof verwijst daarbij naar de wetsgeschiedenis. Ook voor het overige bevestigt het hof de uitspraak van de rechtbank.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet maatregelen woningmarkt 2014 II 1

Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden 14

Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten 26