Aan X is een naheffingsaanslag accijns opgelegd voor sigaretten en overige rookwaar uit Luxemburg, die in zijn woning zijn aangetroffen. In cassatie is alleen de accijns voor de overige rookwaar nog in geschil. Hof Amsterdam oordeelde dat in de Wet op de accijns en EG-richtlijn 2008/118 (Accijnsrichtlijn) een grondslag ontbreekt om van X in Nederland accijns te kunnen heffen over deze tabaksproducten. Het hof is er daarbij van uitgegaan dat X de overige tabaksproducten heeft laten vervoeren en deze niet voor eigen behoeften zijn verkregen.

De Hoge Raad oordeelt, anders dan het hof, dat de Accijnsrichtlijn een rechtsgrond biedt om te heffen als een particulier accijnsproducten anders dan voor eigen behoeften heeft verkregen, die hij vanuit een andere lidstaat (in dit geval Luxemburg) naar zijn eigen lidstaat (in dit geval Nederland) heeft laten vervoeren. Als de rookwaren anders dan voor eigen behoeften voorhanden zijn, wordt er vanuit gegaan dat die persoon de rookwaar voorhanden heeft uit commerciële doelen, ook als het gaat om een particulier. Indien in een geval als onderhavige art. 36 van de Accijnsrichtlijn toepassing mist, is die particulier volgens art. 33 lid 3 van de Accijnsrichtlijn gehouden tot voldoening van accijns in de lidstaat van bestemming. Er is geen sprake van afstandsverkopen van rookwaren als bedoeld in art. 2f lid 1 van de Wet op de accijns. X is op het moment dat hij de rookwaren voorhanden kreeg in Nederland accijns verschuldigd geworden. De Hoge Raad stelt de Staatssecretaris van Financiën in het gelijk, vernietigt het oordeel van het hof en bevestigt de uitspraak van de rechtbank.

[Bron Uitspraak]

Wetsartikelen:

Wet op de accijns 2