Aan X is in 2005 een IB-navorderingsaanslag 2002 opgelegd. X wendt rechtsmiddelen aan tegen de navorderingsaanslag. In 2010 verleent de ontvanger uitstel van betaling. Hierbij wijst hij X er op dat na afloop van de laatste betalingstermijn rente is verschuldigd. In 2012 vermindert de inspecteur de navorderingsaanslag en betaalt X € 25.000. Bij brief van 12 juli 2012 bericht de ontvanger X over de wijze waarop de betaling is afgeboekt. Ook in 2013 betaalt X enkele bedragen. X stelt vervolgens dat hij teveel heeft betaald en eist terugvordering van de te veel betaalde invorderingsrente. De ontvanger verstrekt vervolgens op 14 augustus 2013 wederom een overzicht van de wijze waarop de betalingen van X zijn verwerkt. X maakt daarop bezwaar tegen deze brief. Volgens de inspecteur is deze brief echter niet aan te merken als een voor bezwaar vatbare beschikking. Rechtbank Noord-Nederland oordeelt dat de ontvanger € 14 te veel aan invorderingsrente heeft berekend. Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de rechtbank X niet-ontvankelijk had moeten verklaren. X gaat in cassatie. De Hoge Raad oordeelt dat de brief van de ontvanger van 6 juli 2012 een beschikking is in de zin van art. 30 lid 1 Inv. 1990 en verwijst de zaak naar Hof 's-Hertogenbosch.
Hof 's-Hertogenbosch stelt na verwijzing vast dat X nog verzoekt om terugbetaling van € 57, € 1564 en € 339 aan invorderingsrente. Volgens het hof is het bedrag van € 339 al terugbetaald aan X. Voor het bedrag van € 57 geldt dat van dit bedrag reeds € 14 is terugbetaald, omdat er een fout was gemaakt bij de verrekening van het griffierecht, en dat deze vermindering correct is. De invorderingsrente ten bedrage van € 1564 is volgens het hof juist berekend. Het hof verklaart het hoger beroep ongegrond en bevestigt de uitspraak van de rechtbank.
Wetsartikelen:
Algemene wet bestuursrecht 1:3