Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt in hoger beroep dat de systematiek van de Awb geen mogelijkheid biedt om na het doorlopen van de eerdere procedures opnieuw bezwaar aan te tekenen tegen dezelfde aanslag IB/PVV. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie zonder nadere motivering ongegrond (art. 81 lid 1 Wet RO).

Hof Den Haag oordeelt dat de recreatiewoning in 2015 en 2016 niet als hoofdverblijf ter beschikking staat. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie niet-ontvankelijk omdat het duidelijk niet kan slagen (art. 80a lid 1 Wet RO).

De Hoge Raad oordeelt dat dat de klachten van X niet kunnen leiden tot vernietiging van het hof-arrest (zie art. 81 lid 1 Wet RO).

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat X en de parttimers door de arbeidsovereenkomsten met een minimum aantal gegarandeerde arbeidsuren verplichtingen over en weer zijn aangegaan voor een vaste arbeidsduur. Voor deze oudere en arbeidsgehandicapte parttimers is jarenlang te hoge premiekortingen geclaimd.

Rechtbank Noord-Nederland stelt vast dat een tweede verzoek om een verliesverrekeningsbeschikking af te geven terecht is aangemerkt als een bezwaar tegen de afwijzing een dwangsom toe te kennen bij het eerste verzoek. Omdat dat tweede verzoek niet-verschoonbaar buiten de bezwaartermijn is ingediend, is de niet-ontvankelijkverklaring terecht.

Het als belast verzamelinkomen aanmerken van een verhoging van de arbeidsongeschiktheidsuitkering leidt tot een individuele en buitensporige last, omdat daardoor allerlei financiële tegemoetkomingen verminderen. Het hof laat de verhoging onbelast.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat de inspecteur een belangrijke controlemogelijkheid van de omzetverantwoording is ontnomen door het ontbreken van nagenoeg alle detailgegevens.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat X niet voldoet aan de verzwaarde bewijslast dat zijn inkomen te hoog is vastgesteld. De overlegde facturen tonen niet overtuigend aan dat hij voldoet aan het urencriterium en de zakelijke auto- en transportkosten heeft gemaakt.

Hof 's-Hertogenbosch bevestigt dat de redelijke behandeltermijn eindigt op het moment de inspecteur geheel tegemoet is gekomen aan het bezwaar. De immateriële schadevergoeding is daarom juist berekend door de rechtbank.

Rechtbank Rotterdam oordeelt dat de uitspraak op het WOZ-bezwaar een zorgvuldigheids- en motiveringsgebrek bevat, maar passeert dit gebrek omdat X geen nadeel ondervindt.

Hof ’s-Hertogenbosch oordeelt dat de rechtbank ten onrechte geen beslissing heeft genomen over de wettelijke rente met betrekking tot een immateriële schadevergoeding.

Hof Amsterdam oordeelt dat de inspecteur aannemelijk maakt dat sprake is van een winstuitdeling van € 9,7 mln. Ten aanzien van dit bedrag maakt X bv niet aannemelijk dat zij een herinvesteringsvoornemen had, zodat de navorderingsaanslag terecht is opgelegd. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie zonder nadere motivering ongegrond (art. 81 lid 1 Wet RO).

Hof Amsterdam oordeelt dat de inspecteur aannemelijk maakt dat sprake is van kwade trouw. Volgens het hof wist X ten tijde van het doen van de IB-aangifte 2011 dat de onroerende zaken voor een veel te lage prijs waren overgedragen. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie zonder nadere motivering ongegrond (art. 81 lid 1 Wet RO).

De Hoge Raad oordeelt dat het onbegrijpelijk is dat de rechtbank in verzet oordeelt dat zij geen aanleiding ziet om het beroep mede te beschouwen als een beroep tegen het uitblijven van een beslissing op de verzoeken om ambtshalve vermindering van de aanslagen 2016.

De Hoge Raad geeft uitleg over het begrip ‘nieuwe jurisprudentie’ in het kader van verzoeken om ambtshalve vermindering. Een redelijke uitleg van de regels over nieuwe jurisprudentie brengt mee dat de inspecteur niet kan weigeren een aanslag ambtshalve te verminderen indien hij bij het opleggen van die aanslag is uitgegaan van een rechtsopvatting waarvan hij redelijkerwijs niet mocht menen dat die juist was.

De Hoge Raad oordeelt dat de omstandigheid dat de CO₂-uitstoot van gelijksoortige binnenlandse en buitenlandse auto’s door de restantvoorraadregeling afwijkt, leidt alleen dan niet tot strijd met art. 110 VWEU, indien de voor de buitenlandse auto te heffen BPM wordt berekend naar de CO₂-uitstoot die is vastgesteld volgens de methode die voor de belastingplichtige het meest voordelig is.

De Hoge Raad wijst het wrakingsverzoek af, omdat hetgeen daarin aangedragen niet de daaruit door X getrokken conclusie rechtvaardigt dat de betrokken raadsheren vooringenomen zijn en evenmin dat daarvoor een objectief gerechtvaardigde vrees bestaat.