Hof Arnhem-Leeuwarden acht het bezwaar in hoger beroep ontvankelijk maar oordeelt wel dat de bestreden navorderingsaanslag tijdig is opgelegd en correct is bekendgemaakt.

De voorzieningenrechter van Rechtbank Den Haag oordeelt dat X zich in de toekomst moet onthouden van de beledigende uitlatingen jegens ambtenaren van de Belastingdienst. X verbeurt een dwangsom van € 25.000 voor iedere onrechtmatige uitlating tot een maximum van € 1.000.000.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat de rechtbank de aanmaningen al heeft vernietigd, zodat het hoger beroep X in zoverre niet in een betere positie kan brengen. Het hoger beroep kan X eventueel wel in een betere positie brengen met betrekking tot de bijkomende beslissingen van de rechtbank.

Hof Arnhem-Leeuwarden oordeelt dat in hoger beroep de redelijke termijn niet is overschreden. De coronapandemie is namelijk een uitzonderlijke en onvoorzienbare situatie die een verlenging van de termijn met vier maanden rechtvaardigt.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat X niet slaagt in het bewijs dat maximaal 500 km's privé met de auto is gereden. De rittenregistratie sluit namelijk niet aan bij de km-standen van de RDW. De inspecteur maakt echter niet aannemelijk dat X met (voorwaardelijke) opzet de bijtelling niet heeft aangegeven.

A-G Wattel is van mening dat de volmacht van de gemachtigde niet toereikend is om alleen over de griffierechtvergoeding te procederen. De inspecteur heeft de fout van het hof inmiddels hersteld door aanvullend € 93 te betalen, zodat het cassatieberoep niet-ontvankelijk is. Art. 19a Wet BPM 1992 geldt voor alle BPM-procedures “gestart naar aanleiding van een voldoening op aangifte”, dus juist ook als het geschil alleen (nog) maar gaat over de proceskostenvergoeding en het griffierecht.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat X geen recht heeft op een proceskostenvergoeding in verband met het ingetrokken beroep, omdat niet is tegemoetgekomen aan haar beroep. De aanmaningskosten zijn terecht opgelegd.

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State oordeelt dat de geheimhoudingsplicht van art. 67 AWR een uitputtende regeling is die ook van toepassing is op de verstrekking van onder de geheimhoudingsplicht vallende informatie over de verzoeker zelf.