X is bij beschikking van 2 april 2003 op grond van art. 36 IW 1990 aansprakelijk gesteld voor van A bv over het jaar 1999 nageheven loonbelasting en omzetbelasting. Rechtbank Arnhem heeft het beroep van X tegen de aansprakelijkstelling ongegrond verklaard. Hof Arnhem heeft deze uitspraak bevestigd. Het hof overwoog dat X aansprakelijk is voor de invorderingsrente en de invorderingskosten, omdat hij niet aannemelijk heeft gemaakt dat op het moment dat de aangiften hadden moeten worden gedaan en betaald, A bv niet over voldoende financiële middelen beschikte. De Hoge Raad verklaart het beroep in cassatie van X gegrond. Verwijzing volgt naar Hof 's-Hertogenbosch. Dit verwijzingshof overweegt dat de ontvanger heeft voldaan aan de op hem rustende bewijslast en dat X' handelwijze meebrengt dat het belopen van de invorderingskosten en de invorderingsrente aan hem is te wijten. De aansprakelijkstelling wordt gehandhaafd. X komt wederom in cassatie. De Hoge Raad overweegt dat het middel dat zich richt tegen het oordeel van het hof dat het belopen van de invorderingsrente en de invorderingskosten aan X is te wijten slaagt. Dit zou alleen het geval zijn indien het aan X te wijten is dat de betreffende naheffingsaanslagen niet zijn betaald. Daarvan is – anders dan het hof heeft geoordeeld – niet reeds sprake doordat het aan X te wijten is dat de naheffingsaanslagen zijn opgelegd, en dat de betaling van de naheffingsaanslagen tot het takenpakket van X behoorde. Dit een en ander laat immers onverlet dat het niet-betalen van de naheffingsaanslagen aan andere omstandigheden kan zijn te wijten dan aan handelen of nalaten van X, zoals in het bijzonder liquiditeitsproblemen die niet aan X zijn te wijten. Het hof heeft ten onrechte de liquiditeitspositie van A bv ten tijde van de naheffingsaanslagen niet van belang geacht. Verwijzing volgt naar Hof Den Haag. Het beroep in cassatie is gegrond.
Wetsartikelen: