Rechtbank Zeeland-West-Brabant stelt vast dat over een aantal jaren de vereiste aangifte inkomstenbelasting niet is gedaan. De inspecteur vordert terecht na op basis van een redelijke schatting, behalve op één onderdeel. Daarbij heeft de inspecteur aannemelijk gemaakt dat de vereiste aangifte opzettelijk onjuist is gedaan, hetgeen de vergrijpboetes rechtvaardigt.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een nieuw besluit gepubliceerd over de samentelregeling bij ongehuwde partners voor de Successiewet 1956. Het besluit bevat een goedkeuring voor samentelling van schenkingen en erfrechtelijke verkrijgingen bij personen die na vijf jaar onafgebroken inschrijving op hetzelfde woonadres automatisch als elkaars partner voor de SW worden aangemerkt.

A-G Niessen is van mening dat niet relevant is of het appartement door de buitenlandse eigenaren niet wordt verhuurd of geëxploiteerd ter uitoefening van een bedrijf. Er moet nog wel onderzocht worden of en – zo ja – in hoeverre X wordt benadeeld door de box 3-heffing.

De Hoge Raad oordeelt dat de inspecteur de primitieve aanslag had moeten baseren op een redelijke schatting, zijnde de omvang van de belastingschuld waarmee hij op dat moment in redelijkheid ten minste rekening moest houden. Die schatting is bepalend voor de vraag of er later een nieuw feit is.

A-G Wattel is van mening dat de volmacht van de gemachtigde niet toereikend is om alleen over de griffierechtvergoeding te procederen. De inspecteur heeft de fout van het hof inmiddels hersteld door aanvullend € 93 te betalen, zodat het cassatieberoep niet-ontvankelijk is. Art. 19a Wet BPM 1992 geldt voor alle BPM-procedures “gestart naar aanleiding van een voldoening op aangifte”, dus juist ook als het geschil alleen (nog) maar gaat over de proceskostenvergoeding en het griffierecht.

Rechtbank Zeeland-West-Brabant oordeelt dat X geen recht heeft op een proceskostenvergoeding in verband met het ingetrokken beroep, omdat niet is tegemoetgekomen aan haar beroep. De aanmaningskosten zijn terecht opgelegd.

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State oordeelt dat de geheimhoudingsplicht van art. 67 AWR een uitputtende regeling is die ook van toepassing is op de verstrekking van onder de geheimhoudingsplicht vallende informatie over de verzoeker zelf.